Just as the individual had four asramas namely Brahmacharya (student), Grihastha (householder), Vanaprastha (retired) and Sannyasa (renunciate) in ancient times, the society too was divided along the nature of work. The man who plough the fields whole day long cannot be expected to sit in meditation. But he fed the visiting sanyasi, food. Society these days would slander the sannasi for living off the income from hard labour of the farmer. They might question that it wasn't fair that the farmer had to slog and toil in the fields while the sanyasi had it easy.
The food that is given to a true sanyasin is returned in favour to the farmer as a blessing from the sanyasin. The sanyasin's merits gained from his life long tapas is transferred to the farmer who hardly knows the ways of the spirit and the means to attaining moksha. But he is instantaneous elevated to the stage of moksha without him engaging in austerities and rituals.
The farmer too derives merits in feeding the population through his noble contribution. Agathiyar says briefly he was from the farming community in the past. He has advice a devotee to take up an offer in the Middle East; make all the money he could within a five year span; return home; buy a piece of land and toil and work on it. What a transition? From information technology to farming. Who could understand the ways of the divine?
I did not realize until a moment ago that we have come one whole cycle and fulfilled Tavayogi's initial initiation on the merits of feeding that began with us serving him food at our home many years back. When Tavayogi came to my home for the very first time taking up my invitation to lunch, I asked him to conduct a small prayer before food was served. Then Tavayogi went on to address the small number of invitees, mostly family and friends, to the event. He read from a small booklet that he had published for his Agathiyar Gnana Peedham extolling the greatness of serving food and looking after a true Gnani and his needs, and the collectively large merits gained through these humble and simple acts.
திட ஞானி தெரிசனமே தீர்த்தமாடல்
திட ஞானி தெரிசனமே தேவ பூஜை
திட ஞானி தெரிசனமே செப தபங்கள்
திட ஞானி தெரிசனமே செய்யுமறங்கள்
திட ஞானி தெரிசனமே சிவத்தைக் காணல்
திட ஞானி தெரிசனமே சிவத்தின் சேவை
திட ஞானி தெரிசனமே மேவுவதற்குக்
திரிவிதமா முலகத்து மரிதாம் யார்க்கும்
வரமான ஞானிக்கு மகிழ்வி னோடே
வளமான போசனமே அளிப்ப தாலும்
திரமான ஞானிக்குத் தேவை யான
திரவியமே சிரத்தையோடு கொடுப்பதாலும்
பரமான ஞானிக்குப் பக்தி யோடே
பலவிதமாம் பணிவிடையே செய்தவாறு
அரிதான மோட்ச சுகம் எளிதே யாக
அடைந்திடலாம் அணுவும் இதில் ஐயமில்லை
ஞானியுடைய அருட்சனையே செய்வதாலே
ஞானபல அடைந்ததனார் சீவன் முக்தி
ஆன பரமானந்த அடையலாகும்
அதன் பின்பு பரமான விதேக முக்தி
தானும் அதால் அடைந்திடலாம் ஆதலாலே
தளர்வு தரும் பவ மீதி அனைத்தும் தள்ளி
ஆனியிலா முத்திநிலை அடைய வேண்டி
அறிஞனுடை அருச்சனையே செய்ய வேண்டும்
போகாமர் படைத்தவன்றான் ஞானிபாதம்
பூசிப்பான் சிரசில்வைத்துப் புவனங் கார்த்தோன்
தாகமாய் ஞானியவன் நினைத்த தெல்லாம்
தலையினால் சுமந்து வந்து தருவான் பாரு
ஏக்கமாய்ப் புவனமெல்லா மெரித்தோன் தானும்
இவன் பின்னே திரிந்திடுவான் இவனைக் காக்க
சாகாத வானவர்க்கும் மனிதருக்கும்
சரண் பணியக் கிடைத்திடுமோ ஜெகத்தில்தானே
தானென்ற ஞானிக்கோர் பிடிதான் பிச்சை
தானளித்தோர் தங்களுக்குப் பலத்தைக் கேளு
கோ னென்ற அகரமொரு நூறு கோடி
கோபுரந்தான் கோடி செய்த பலத்துக் கொடுக்கும்
ஊனென்ற நால் வேதம் சங்கமாக
ஓதியதோர் வேதியர்கள் கோடி பேர்க்கும்
தேனென்ற அன்னமிட்ட பலத்துக்கும் அதிகம்
சித்தாந்தம் வேதாந்தம் செப்பும் பாரே
செப்புமப்பா ஞானி அவனிருந்த இடமெல்லாம்
செம்பொன் மணிக் கைலாச வைகுந்த மென்பார்
ஒப்பிலவன் செய்வதெல்லாம் உலகத்து ரட்சை
ஓங்கியே அவன் பாதம் பட்டவிடமெல்லாம்
தப்பில்லா யாகாதி செய்த இடமாகும்
தானவனைக் கண்டாக்கால் சிவ தெரிசனமாம்
அப்பா கேளவன் வார்த்தை மந்திரமுமாகும்
அதைக் கேட்டால் வேத மென்பார் அறிவுள்ளோரே
இறை ஞானி தனைப் பூசித்தெழுந்து பணிந் தேற்றி
இவன் சரணந் தன் சிரசில் அணிந்து கொண்டு
அறையவன்தன் பாதத்தை நேத்திரத்தில் வைத்து
அவன் பாத தூளியினைச் சரீரமெல்லா அணிந்து
உறை கேந்த புட்பமொடு தீப தூபம்
உபசாரஞ் செய்துமவன் சேட முண்ண
மறையிருளுங் கடுவிருளில் பருதி வருவது போல்
மல நீங்கி அவன் நெஞ்சில் சிவனுதையமாகும்
But be aware to whom you choose to give these days as there are many frauds in the name of sadhus. It brings us great despair and sadness when we are told about incidences in ashrams and temples where sadhus fight over clothing and cash handouts and demand their share when the allocation is exhausted. There are sadhus who pitch up at these places feeding off the limited resources of these establishment without contributing in cash, kind or in the form of physical work. Least they could do is take up the task of cleaning up the toilets or the surroundings or water the plants; help in the kitchen, cut vegetables, cook or help serve the others. They could take the cue from Ramana who spent time helping out in the kitchen and he was a Mahaan.