IN THE COMPANY OF PERFECT BEINGS PART 3

Chellappa Sairam has forwarded writings from his friend Jai Ganesh who has graciously permitted Siddha Heartbeat to post his writings, his moments with some great beings who brought change in him and his perspective on life. Here is a summarized translation of his original work in Tamil.

Jai Ganesh defines Siddhas as perfect beings, going with the flow of nature, merged in truth, and appear as guides.

Being interested in spiritual matters, and having heard about Sathuragiri from his friend, for one who was seeking to know the Siddhas, his very first visit to Sathuragiri was a turning point in Jai Ganesh's life. Upon arriving at Sathuragiri and while resting, a large sized man in a blue dhoti who was supervising some locals, invited him and his friend to have food. One of the locals picked up their backpacks and led the duo to have their food. Jai Ganesh's friend introduced him to the man. He told him about Jai Ganesh's spiritual quests. 

On first sight itself, the man had already began working on Jai Ganesh subtly arresting his soul or atma. Jai Ganesh began to feel a new experience in his spine. He began to merge into that bliss that resulted and held that new feeling in his spine. As the man kept speaking, Jai Ganesh was in bliss. He gave himself surrendering to that man.

Jai Ganesh takes us back to his experience at Bhogar’s samadhi temple in Palani. While meditating, Jai Ganesh without realizing began to churn out songs in Tamil. These songs surprised others and him too, because he was only 18 then, and they were in the Tamil language that was incomprehensive to him. After that moment, whenever Jai Ganesh meditated on Bhogar he began delivering more songs.

Now as he sat in the presence of this blue dhoti clad man with thoughts about why was it happening to him; what was the relationship with Bhogar and him; and he wanted to ask about the man’s own experiences, whether he (the man) too had had these experiences, Jai Ganesh's chain of thoughts was suddenly interrupted by the man when he spoke the following words, "என் செருப்பு உன் காலை கடிக்கும்" meaning "My shoes won't fit you."

Jai Ganesh realized he got his answers. That became his very first upadesa or sermon. He realized other's spiritual experience would not be of help to another. For one treading the path seeking Erai, spiritual experiences has to to left behind just as the shoes are left behind as one steps into the temple. 

Having returned from Sathuragi, Jai Ganesh could not shake nor lose the thought of that man and what he had said at Sathuragiri. He was divine. The areca nut that the man consumed too had become divine. Jai Ganesh wished to see him, speak to him, take in the aroma of the areca nut, and was eager to narrate all his spiritual knowledge to him. Then Jai Ganesh's friend informs him that the man was in Madras. Jai Ganesh immediately took a  piece of paper and wrote a song. He picked up all the other songs that he had written earlier and could not comprehend then and left immediately to meet the man. 

But Jai Ganesh was to face disappointment on arrival for the man began to shun him, giving him the cold shoulder. Jai Ganesh waited for him with his notes and songs. The man continued his work at this unknown temple in the city. He gave instructions to those around on what needed to be done while still ignoring Jai Ganesh. Somehow Jai Ganesh managed to find a moment to tell the man about the songs that he had written. The man listened to Jai Ganesh as he consumed more areca nuts. Jai Ganesh passed him his notes. He took it and stashed it into his bag. He told him that he will comment the next day and left hurriedly to feed the pigeons. He then took up a chat with the person who was feeding them.

Jai Ganesh sat down with a heavy heart, frustrated and disappointed. After a few moments of introspection he bid farewell to the man. The man immediately responded saying "அப்படியா, சந்தோசம்" that made Jai Ganesh even more angry. The man laughed. Jai Ganesh responded with a grin. He left the premises immediately.

Jai Ganesh was thinking about the man the whole night long. He decided not to show the man any of the songs anymore. 

The next day Jai Ganesh received a call while at office. It was the man. On hearing his voice Jai Ganesh became excited again and headed for the temple.

The man spoke, "நாங்களே இருக்குற குப்பையை தூக்கி போட்டுட்டு இருக்கோம். உன்னோடதையும் படிச்சோம். எழுதி இருக்க விஷயம் என்னமோ அது உள்ளபடியே இருக்கட்டும். அதை எங்கிட்ட காட்டணும் ... காட்டணும்ன்னு ... துடிச்சுதுல்ல ... அந்த மன கிளேசத்தை முதல்ல நாம தூக்கி வீசுணும்! அப்பதான் தூங்காமா தூங்கலாம்!", meaning, "We have thrown out the garbage. We read yours too. Let what you you have written be as it is. You had wanted to show them to me, right? We have to throw that intent of the heart too."

The man continued to do his work. Jai Ganesh sat down beside him, not mentioning another word. The scent of areca nut filled the air again. Jai Ganesh’s mind began to settle on its own. Jai Ganesh closed his eyes. He began to realized the meaning of the songs that he had written. He went into a state of spontaneous meditation and bliss. The man and the aroma of his areca nut that he chewed took him to another level. He began to transform Jai Ganesh. 

Jai Ganesh had many moments with the man later. While the man carried on with his usual stuff, Jai Ganesh would sit beside him and observe him quietly. Although many people come to him to cry out their worries and problems and he would console them and guide them with atonements or பரிகாரம், Jai Ganesh and he rarely spoke. There was always a group of people around him. He would feed all those present. He would have people buy food for Jai Ganesh and his friend. The man would carefully undo the string and unwrap each packet of food. He would hand the food over to them with love. The food too would be very satisfying. He would not waste food either. 

He would do everything with care and attention. His philosophy was, "நீ என்ன பண்ணாலும் அக்கறையோட பண்ணு", and "அப்பப்பவே கவனிச்சுடு" which meant, “Pay attention to what you do”, and “Do what needs to be done immediately”. (He was teaching us to live in the present moment – Editor)

A care less attitude and not having the right knowledge is the cause of all our sorrows. Not fate. What is fate? Fate is our hidden karma. Karma is of two kinds. One that comes with us. Another that we create. A particular Karma creates a particular thought in us. An action then follows. This action then produces a corresponding result. Fresh Karma then surfaces accordingly to the result of this action. A chain reaction takes place. That’s the reason Siddhas take the time to tackle even the minutest of the task with care and attention. There is never a moment of negligence. 

The man added that where there is fresh air, clean water and greens a Siddha would definitely be meditating there. The Siddhas can identify the cause of illnesses and diseases and treat accordingly. They could see before a calamity happens and shower their compassion and care. Tackling every moment and activity with care and attention, would lead to a state of bliss. 

When a sad person meets a Siddha, he immediately rejoices. The reason being, the Siddha analyses the root cause of his problems, sees his karma, and with care and compassion, removes their problems without even uttering a word. 

The Siddhas pay attention to their breath. That’s the reason they attain all. Jai Ganesh says when one begins to bring attention to his problems, the problem tends to get solved. For instance he says if one has been a couch potato for long, and has developed a tummy but begins to show concern and attention to his condition and takes the necessary steps like beginning to walk and exercise, his problem will slowly be solved. 

Jai Ganesh ends by asking us to attend to our actions with attention and attend to our karma before they erupt. His encounter with this huge man in blue, makes us realize that Siddhas and those associated with them usually refrain from giving direct upadesa but instead work subtly on us. 

HOW AGATHIYAR HELPED ME UNDERSTAND LIFE

The guru comes to set our priorities right.

I had a problem free life. One day I was jolted from a routine life of work, eat and sleep when I received calls from my mother, mother-in-law and elder sister. Each asked if the other had said something. I assumed they had seen my astrological chart and were told something bad was to happen to me. It was about that time in 1996 that my colleague Sethu use to speak about Dr Krishnan, an astrologer and Siddha doctor. I made an appointment to meet Dr Krishnan, only to be told "You have come when all is over. There is nothing to fear now". When I conveyed the news to them, their fear was lifted off their chests.

Subsequently I used to meet up with Dr Krishnan over the years. When none of his predictions came true for me, I questioned if there was a possibility for that to happen. He spoke about curses or sabam. He pointed out that I should see the Nadi to know if I was cursed. Seeing the Nadi was the turning point in my life. In it Agathiyar spoke about my past karma and curses or sabam that I carried. He showed a way out. I listened and followed as told. Agathiyar then came permanently into my life, guiding and caring for me and my family. When my family joined in the worship of Siddhas, he had a reading for each of them through the Nadi.

Thirteen years on I find myself complete and satisfied. Apart from having to go to work to make a living, and attending to domestic and family issues, my time is shared with having friends come over to participate in the many puja or prayer sessions held at Agathiyar Vanam or just for a chat. What surprised me and I suppose surprised my friends too, was that Agathiyar sent them, total strangers to my home through messages in their Nadi too. We became friends and as fellow seekers, helped each other fulfill Agathiyar's dictates. Now they gather at Agathiyar Vanam, participate in conducting prayers, libation or abhisegam and lighting the sacrificial fire or homam, sing the praise of the Siddhas and hold Satsangs. Many observed and have began conducting prayers for the Siddhas in their own homes. Many have included Tavayogi Thangarasan Adigal's ashram in their tour of India and have returned blessed by the guru. Some went to Kallar to participate in the annual Agathiyar Jayanthi and Guru Puja festival and the Sarva Dosa Nivaarana Maha Yagam. Some went for a Jeeva Nadi reading at Kallar and others read the Nadi closer to home, with Nadi Nool Aasan Ramesh. Some kept going back to Kallar for the serenity and bliss that they observed while there. Everyone who has come to Agathiyar has been touched in one way or another by him. Their lives has taken a turn just as mine did.

Agathiyar and Tavayogi Thangarasan Adigal reordered and set my priorities right. Agathiyar has through the numerous Nadi readings I have had, more than fifty to date, advised me on the do's and don'ts. He spoke about my past birth so that I do not repeat the mistakes I had done that brought me another birth - the present; he pointed out the significance of karma and its hold on us; he gave lots of advice - ranging from cultivating good virtues to the choice of food intake; he gave mantras to chant and yogic practices to adopt and follow; he saved my family and me from mishap and illness during several occasions and finally he showed me that there was another world out there, beyond my vision and understanding - the astral world.

The body is Erai's temple. Many a saint have disclosed this truth. Thirumular for instance mentions that initially he did not heed the body but when he came to know that Erai resides in this body, he began to pay attention to it. Agathiyar advises us that rather than spend time beautifying the body, we work on the body to bring it to a healthy state. As we move up the spiritual ladder, Agathiyar now ask that we beautify the atma rather than the body, through various means including performing dharma, being truthful, upholding good virtues, performing charity, and be of service to others besides continuing devotion. Agathiyar reminds us that the body should listen to the atma or soul, and not vice versa. Agathiyar asks to tend to this body as just a vehicle for the atma. Only then would it be a wonderful, and beautiful journey, defeating maya or illusion along the way. If the atma gives in to the various temptations that arises via the body and the senses, the atma will remain in maya. The chain of thoughts, if centered on divinity, then the resulting illusions, shall begin to shed on its own. 

After combating illusion and coming out of it successfully in the material world, one is now faced with a dilemma and a new set of illusion in the spiritual world. Agathiyar warns that however high one has traveled on the spiritual path, he could still succumb to illusions, if he is not careful or loses his moment to moment awareness. One needs to walk with caution. It is said that the spiritual path is akin to walking on a razor’s edge where there are chances of slipping and falling even at the very entrance to Erai’s kingdom. Hence one has to continuously battle maya. By walking the path of bhakthi and dharma, with total surrender, not doubting the reality that then dawns on us, then illusion will come to an end eventually, says Agathiyar.

Setting me on a path of having to perform rituals, that I detested most, and was questioning why I had to do it, Agathiyar in the Nadi explains that I was not doing it for myself but for the good of mankind on the whole. Only then could I accept what I was told to do. By engaging in rituals, body, heart and mind are merged or centered on the practice and hence is brought to a state of concentration. Continued practice leads one into a state of meditation. Both body and soul are rejuvenated at the same time. Agathiyar says further that one needs to carry out rituals and agamas but without attachment to the fruit of his labor. Only then can he come out of illusion. 

A drawback that accompanies people who have progressed ahead on the spiritual path is that the ego in them makes them shun others and look down on them, their beliefs and practices. The notion that they are more superior than others arises due to their close proximity to either Erai or their guru. They quote hymns of those radical Siddhas who went against agamas, rituals and blind faith. Sadly they fail to realized that these statements were made by the Siddhas after they had reached the state of a wise one or Gnani. When I went over to Dr Krishnan's office some years back, he mentioned about a master who had taken accommodation in one of his adjacent office suite. He wanted me to see him, once he (the master) came back from India. Although I was not keen to see no one, I listened just to oblige the Dr friend. One Sunday Dr Krishnan called me asking to come over to his office as the master had arrived. Dr Krishnan, the master and another tenant and his wife, had just returned from scouting for a house for the master, as  I reached his office. The Dr went into his room to service a client waiting to see him, while the other tenant, a vastu consultant and his wife went into their office cubicle respectively. I was left with the master in the lobby. We both took a seat. I told him I understood from Dr Krishnan that he was running an ashram in the neighboring state. That started the conversation going. He spoke about his ashram and that he had been on the path of Agathiyar for the past 30 years. He also had 30 students under him. He told me he had just returned from India having meditated and performed tavam in the jungles and caves. He was now looking for a place to continue his tavam, he concluded. I listened. Then he turned to me inquiring what I was doing. I replied that I was worshiping Agathiyar in the form of a statue. He immediately began to quote from Sivavakiyar's hymns saying that rituals and worship would not lead to Gnanam. "Natta kallum pesumaa Easan ul irukaiyil", he asked quoting the saint. I explained to him that it was not my choice but Agathiyar had clearly wanted me to have his statue made and do libation or abhisegam for him. I told him I was just following his dictates in my Nadi. He kept on reprimanding me for worshiping a statue. I told him that he needs no worship and rituals as he had put in 30 years on the spiritual path, but as I was only into the Siddha path a mere 5 years, I needed this. He continued to ridicule my faith and belief. This went on for some time until I gave up explaining and shut my eyes. When I opened my eyes again he was not to be seen. The vastu consultant and his wife were still in their office as their door was ajar and the Dr was behind closed doors in his room. I left the premises with lots of questions on my mind: wondering why this meeting, that turned sour, had to take place against my will; what was there for me to learn from this episode; and what was the lesson for the master too. Later I took the whole episode positively as that night I read through the whole of the 500 plus hymns of Sivavakiyar for the very first time. Subsequently I was at the Karpaga Vinayagar temple on Thaipusam day, participating in the Agathiyar Guru Puja hosted by devotees, where Agathiyar was being worshiped in the form of a bronze statue, and to my surprise the master walks in with Dr Krishnan. What brought him to the temple I wondered?

Coming to the spiritual path, thinking that one is more superior that the other, looking down on those who have yet to come around and deriding them is also a form of illusion, says Agathiyar. True spirituality does not differentiate people. It takes people of all faith, belief, and walks of life into its fold. The most compassionate Agathiyar says let people belief in their faith, respect them for their beliefs and let it be. Ramana used to say the same. When devotees came to him for a practise, he would ask them to continue what they were doing currently, not pushing his ideologies or doctrines onto them. Respect what others belief in.

Tavayogi himself who stressed the Gnana path, and asked us to come out of Bakthi and temples, was pulled back to start an ashram and made to place a 7 tiered granite structure to be worshiped. Devotees later presented the majestic 6 feet fiber statues of Agathiyar and Thava Murugan. Mataji was later asked by Agathiyar to bring back to Kallar ashram a miniature granite statue of his, that she had made after having a Nadi reading and which was placed at a Nadi readers center. Then the Siddhas themselves through a Sadhu present a mystical 1 1/2 feet tall single faced rudraksham weighing almost 7 kilograms to Tavayogi to be worshiped as a Shivalingam. Recently Agathiyar has been gracious enough to provide an alternative place to Tavayogi to build his (Agathiyar) temple which will eventually see the light of the day.

On the other hand, Supramania Swami who had harbored a 40 year wish to build a temple, was granted the wish and as work was going on, Erai decides to sent a Sadhu to stop him. The Sadhu questioned Swami why he was going back into bakthi while he was already in the Gnana path.

Who can comprehend the mysterious workings of Erai and the Siddhas?

Confusion is also a form of illusion caused by ones karma. True to what Agathiyar says, in the process of gathering knowledge and information, as a new seeker, the newly attain knowledge could either enlighten or further confuse a person. I too came to the stage of total confusion, having read spiritual books and listening to various spiritual media. Erai saved me from further anguish when Lord Shiva came in a dream and told me to drop everything for a later moment. I dropped all forms of worship, reading, and satsangs. After 14 years Agathiyar puts me back on the track, by sending my nephew to me with a mantra, and a painting of Lord Dhakshanamurthy. A year later I meet my first guru, Supramania Swami of Thiruvannamalai.

Doubt and suspicion too is an illusion, a result of karma. When some friends doubted Nadi Aasan Ramesh and the reading, went and investigated him, that took them to India, Agathiyar took them to task saying their curiosity was uncalled for. Agathiyar told them the Nadi was real, and he was real too. Agathiyar says rather than analyse Erai, trying to understand him, or form an opinion of Erai, it would be more fruitful if one analyses oneself and realizes where he stands, taking steps to uplift himself. Good thoughts, adhering to silence, in event there is a need to speak, speaking only good things, speaking about divinity, will help him raise his standing. If there is any change to be made it has to start from within ourselves.

The one already on the spiritual path has to constantly watch and monitor and be aware of his thoughts, deeds and actions. Agathiyar admits it is a struggle trying to stay up there. Coming into the spiritual path should not be a form of escapism from the struggle and miseries of worldly life. Agathiyar tells us, if we take the hand of Erai and travel the path, illusion shall be overcome and we shall attain our objective. When prayers and service go hand in hand, that path will then flourish and grow.

Dr Krishnan asked me to pray for prayer is powerful, he told me. Supramania Swami once told me to meditate or tavam. The reason he said was, “Nee tavam seithaal yen nilai uyarum raja”, meaning "If you meditate, I shall rise up in stature". I was surprised and taken aback, thinking how was that possible. Later I realized that this statement holds true. Agathiyar through the Nadi, ask that we perform prayers on his arrival at Agathiyar Vanam in Malaysia in the form of a statue. He said, “Aatchiyaai uru kuduthu, uyirum kuduthu” that translates to, “You must give both form and spirit”. While corresponding with Sri Velayudham Karthikeyan, I realized that tavam does not end with the physical body but is continued by the soul even after leaving the body. It is said that Lord Shiva is still meditating. Lord Hanuman too is said to be meditating at Namakal, a priests having witnessed this. To the Nadi readers, Agathiyar gives a reminder. The frequency of Agathiyar appearing through the Nadi and providing a reading is directly based on the amount of tavam and prayers the Nadi Nool Aasan or Nadi Guru puts in.

Similarly Agathiyar says regardless of what state each departed soul was in at the moment of departure, it is the duty of the next of kin to light a Moksha Deepam or a lamp and conduct prayers so that the departed soul could progress further in its journey. A Moksha Deepam lighted is equivalent to performing a yagna or yagam says Agathiyar. Lighting a Moksha Deepam and conducting prayers to the departed will besides elevating the departed atma or soul to a higher state and enable it to take on a better birth or attain peace, will also help remove curses in the family.

My second guru, Tavayogi Thangarasan Adigal too has helped changed my perspective of life. Having harbored a wish to see Agathiyar and Ramalinga Adigal for a long time, I put forward my desire to Tavayogi. He immediately replied that it was possible to see these divine saints. But as usual he countered me with another question, “Is that what you want?” He went on further to educate me on what to ask for. The ultimate wish should be to immerse or merge with the source, Erai, he said.

When Tavayogi noticed a ring decked in the nine precious stones or Navaratnam that I wore on my finger, he told me, "We do not need these, son". Leaving him and Kallar, and returning to Thiruvannamalai, surprisingly a stone fell off from this ring as Supramania Swami sat calculating my astrological chart in the shed of his outdoors at his village home in Nachaananthal. I never wore it again. I had very much wanted to wear a navaratnam studded ring after a jeweller challenged me that I could not afford it and chased me away from his shop, while I was browsing through his collection. Then when I met Supramania Swami he told me to wear one.

When the subject of rasamani or solidified mercury and the benefits of wearing one turned up, I pointed out to Tavayogi that I was wearing one. My colleague Sethu, who was wearing one, had requested that Dr Krishnan have one made for both another colleague Murali and me. Tavayogi turned to me and said, "We do not need these, son?"

When Suresh, a devotee from Thiruvannamalai who came to Kallar for the full moon prayers, showed a rudraksham to Tavayogi and enquired about its significance, Tavayogi explained about the rudraksham. Then he turned to me and said, "We do not need these, son". That put an end to my life long desire to wear one.

I removed all those I wore on my body and removed the rests from memory.

Agathiyar made me realize that although we place our thoughts on our goal and work towards it, and along the way, achieving all the multitude of daily aspirations and wishes that arise, accessing and gauging them accordingly, that should not be the ultimatum. He sets out to help reorder our priorities in life. He tells us to be aware of our actions, watch that we do not accumulated more and fresh karma, and take steps to address and redress our past karma. This would be the ideal and ultimate spiritual life.

IN THE COMPANY OF PERFECT BEINGS PART 2

Chellappa Sairam has  forwarded another writing from his friend Jai Ganesh.

மகிழ்போக உபதேசம் : 3

"அக்கறையோடு இரு, அவ்வப்போதே கவனித்துவிடு"

அந்த நல்லடியாரின் பாக்கு மணம் என்னை புதிய பாதையில் வழி நடத்தி செல்ல ஆரம்பித்தது. அவரை அடிக்கடி சந்திக்கும் சந்தர்ப்பங்கள் அமைந்தது. அவர் தனது வழக்கமான வேலைகளை செய்து கொண்டிருப்பார். நான் அவர் அருகில் அமைதியாக அமர்ந்திருந்து வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருப்பேன். இதுதான் எப்போதும் நடக்கும். நாங்கள் அதிகமாக பேசிக் கொள்ள மாட்டோம். அவரிடம் நிறைய பேர் தங்கள் குறைகளை சொல்வார்கள். அவரும் ஆறுதல்களையும் பரிகாரங்களையும் சொல்லி அனுப்புவார். அவரை சுற்றிலும் எப்போதும் நம்பிக்கையோடு ஒரு கூட்டம் இருக்கும். எல்லோருக்கும் எப்போதும் உணவு அளிப்பார். எங்களுக்கு உணவு வாங்கி வர சொல்வார். அந்த பொட்டலங்களை கவனமாக பிரிப்பார். ஒவ்வொரு நூல்களையும் அழகாக பிரிப்பார். அனைவருக்கும் அன்போடு கொடுப்பார். தண்ணீர் எடுத்து தயாராக வைத்து கொள்வார். உணவை வீண் செய்ய மாட்டார். நான் கவனித்த வரையில் அவர் என்ன செய்தாலும் ஒரு அக்கறையோடுதான் செய்வார். எங்களுக்கும் பரம திருப்தியான உணவுகாக அது திகழும்.

அப்போது பேசிக் கொண்டிருந்தபோது செய்யும் தொழில் பற்றி பேச்சு திசை மாறியது. எங்களில் ஒருவர் கேட்டார், "சாமி ... செய்யும் தொழிலில் ஜெயிக்க என்ன பண்ணணும்." அடியார் சொன்ன பதில் மிகவும் எளிமையானது. ஆனால் எனக்கு மிக உத்வேகம் தரும் உபதேசமாக அது அமைந்தது.

"நீ என்ன பண்ணாலும் அக்கறையோட பண்ணு"
"அப்பப்பவே கவனிச்சுடு"

நாம் இதை மிக கூர்மையாக கவனிக்க வேண்டும். அலட்சியமும், அஞ்ஞானமுமே மனிதனின் எல்லா துன்பங்களுக்கும் காரணம். விதி அல்ல. விதி என்பது என்ன? நமக்குள் பதிந்துள்ள வினைகள்தான். வினைகளில் இரண்டு வகை. ஒன்று பழயது. அது நம் முன்னோர்களிடமிருந்து வந்தது. மற்றொன்று புதியது. நாம் இப்போது செய்து கொண்டிருப்பது. இந்த வினைப் பதிவுகள் மனிதனுக்கு மனிதன் மாறுபடும். வினைப்பதிவுகளின் வாசனைகளால்தான் நமக்கு எண்ணங்கள் உற்பத்தி ஆகிறது. எண்ணத்திற்கு ஏற்ற செயல், செயலுக்கு ஏற்ற விளைவு, விளைவுக்கேற்ற புதிய வினை பதிவு. இது தொட்டால் தொடரும் சங்கிலி அமைப்பு கொண்டது. எனவேதான், நான் கவனித்த வகையில் சித்தர்கள் சின்ன சின்ன காரியங்களை மிக அக்கறையோடு நேர்த்தியாக செய்வார்கள். அவர்களை பொறுத்தவரை இயற்கை மீது அலட்சியம் காட்ட மாட்டார்கள். நல்ல காற்றும், நல்ல தண்ணீரும், பசுமையும் இருந்தால் அங்கு நிச்சயம் ஒரு சித்தர் தவம் செய்ய வருவார் என அந்த நல்லடியார் கூறுவார்.

அதனால்தான் நமது தமிழ் சித்தர்களால் நோயின் மூலம் அறிந்து மருந்து சொல்ல முடிந்தது. துன்பங்கள் வடிவெடுக்கும் முன்பே அவர்கள் அக்கறையோடு பார்த்து விடுவதால், கருணை என்ற உணர்வு அவர்களுக்குள் ஊற்றெடுக்கிறது. பின்பு கவனத்தோடு அணுகும் நுண்ணாற்றல் கிடைக்கிறது. மகிழ்போகம் பிறக்கிறது.

அதனால்தான் கவலை தோய்ந்த முகத்துடன் ஒருவன் பெரும் துன்பத்தை சுமந்து கொண்டு வரும்போது அவன் தற்செயலாக ஒரு சித்தரை சந்திக்க நேர்ந்தால் அவன் துன்பங்கள் காணாமல் போகிறது. ஏனெனில் அவர்கள் நேராக அவன் வினையின் மூலத்தை கண்டறிந்து, அக்கறையோடு அதனை தன் தவ பலத்தால் ஆழமாக கவனிக்கிறாரக்ள். ஏதும் பேசாமலேயே துன்பங்களை போக்கி விடுகிறார்கள்.

சாதரணமாக அக்கறை வந்துவிட்டாலே, எல்லாம் சரியாகிவிடும். சோம்பி திரிந்து தொப்பை வந்துவிட்டாதா திடிரென்று நமக்கு உடல் மீது அக்கறை வந்து விட்டால் வாக்கிங் செல்ல ஆரம்பித்து விடுவோம். நன்றாக யோசிப்போம். நாம் என்றைக்காவது அக்கறையோடு சுவாசித்து இருப்போமா? சித்தர்கள் ஒவ்வொரு சுவாசத்தையும் அக்கறையோடு சுவாசிப்பார்கள், ஒவ்வொரு மூச்சையும் கவனிப்பார்கள். அதானால்தான் அவர்களுக்கு எண்ணியது எண்ணியபடியே சித்தி ஆகிறது.

கல்வி மீது அக்கறை வைத்தால் அறிவு வசமாகும்.

அறிவு மீது அக்கறை வைத்தால் ஒழுக்கம் வசமாகும்.

ஒழுக்கம் மீது அக்கறை வைத்தால் அன்பு வசமாகும்.

அன்பு மீது அக்கறை வைத்தால் அறம் வசமாகும்.

அறம் மீது அக்கறை வைத்தால் துறவு வசமாகும்.

துறவு மீது அக்கறை வைத்தால் ஞானம் வசமாகும்.

ஞானம் மீது அக்கறை வைத்தால் யோகம் வசமாகும்.

யோகம் மீது அக்கறை வைத்தால் உடல் வசமாகும்.

உடல் மீது அக்கறை வைத்தால் உயிர் வசமாகும்.

உயிர் மீது அக்கறை வைத்தால் சீவன் வசமாகும்.

சீவன் மீது அக்கறை வைத்தால் சிவம் வசமாகும்.

சிவம் மீது அக்கறை வைத்தால் யாவும் வசமாகும்.

"பிறவாமற் போவதற்கு வழியே இல்லை

பிசகாத பூதமப்போ போகவில்லை

உறவாக்க பூதமைந்தும் நாட்கள் தோறும்

ஒழிந்தொழித்து போகுமொரு உண்மை கேளு

குறையான மலமதுதான் மிகுதியாச்சு

குறியான ஜனனந்தனில் ஜலமுமாச்சு

இறவாத விந்துவது தேய்வுமாச்சு

என் சொல்வேன் வாய்வுமடா கழியலாச்சே

ஆச்சுதென்ற மூச்சுமடா ஆகாயமாச்சு

அஞ்சடா தினம் தினமும் கழிவதாலே

காச்சுதென்ற தேகமது தளர்ந்து போச்சு

சாற்றுவேன் ஜீவாத்மா பரமாத்மா இவ்விரண்டும்

வாச்சுதென்ற சக்தி சிவமிருவராச்சு!

வல்லவரால்விருக்கோ சாவதில்லை

காத்து நின்ற பூதம் ஐந்தை வீணாய் கட்டி 

கையிலையை போலிருந்தார் பிண்டத்துள்ளே!"

இது மாமகரிஷி போகரின் ஜனன சாகர பாடல்.

அக்கறையோடு சுவாசித்தால் ... நிட்டை நிலை ... மகிழ்போகம் வாய்க்கும்!

அலட்சியமாக சுவாசித்தால் ... குறட்டை நிலை ... துயில்போகம் வாய்க்கும்!

மகிழ்போகமா? துயில் போகமா? செய்யும் செயல்களை அக்கறையோடு செய்வோம். கர்ம வினைகளை வடிவெடுக்கும் முன் கவனிப்போம்.

IN THE COMPANY OF PERFECT BEINGS PART 1

Chellappa Sairam has shared his friend Jai Ganesh's beautiful experience with Siddhas. 

மகிழ்போகம்.

தனக்கோ பிறர்க்கோ, மண்ணுயுர்க்கு விண்ணுயுர்க்கோ தீங்கு ஏற்படா வண்ணம் மகிழ்ச்சியை அனுபவிப்பதுதான் மகிழ்போகம். அப்படி ஒரு மகிழ்ச்சியை நமக்கு கற்று கொடுத்தவர்கள், கற்று கொடுத்துக் கொண்டிருப்பவர்கள் சித்தர்கள். 

சித்தர்கள் என்றால் வெறும் சித்து செய்யும் அமானுஸ்ய மனிதர்கள் அல்ல. சித்தர்கள் என்றால் ஆங்கிலத்தில் perfect being  என்று கூறலாம். இயற்கைக்கு முரண்படாமல் மெய் எதுவோ அதனோடு என்றும் லயித்து அன்போடு வாழ்பவர்கள். வாழ்ந்து வழி காட்டும் நல்லடியார்கள். 

அப்படி என்னோடு வாழ்ந்து வழி காட்டிக் கொண்டிருக்கும் நல்லடியார்களைப் பற்றியும் அவர்களது உபதேசங்களையும், முகநூலில் உங்களோடு பகிர்ந்து கொள்வதில் மட்டற்ற மகிழ்ச்சி அடைகிறேன். 

மகிழ்போக உபதேசம் 1 : 

“பிறர் செருப்பு; உன் காலை கடிக்கும்” 

அப்போது நான் சினிமா படங்களுக்கு dts sound check செய்யும் வேலை செய்து கொண்டிருந்தேன். ஆன்மிக விஷயங்களில் மிகுந்த ஈடுபாடு கொண்டிருந்த எனக்கு ஒரு நண்பரின் மூலம் சதுரகிரி பற்றிய தகவல் கிடைத்தது. சித்தர் தேடலில் இருந்த எனக்கு வாழ்க்கையில் மிகப் பெரிய திருப்புமுனையாக அமைந்தது சதுரகிரி பயணம். முதல் சதுரகிரி பயணம். நாங்கள் மூச்சிரைக்க மலை ஏறி வந்து அப்பாடா என்று அங்கொரு திண்ணையில் உக்கார்ந்து இளைப்பார, இயற்கை எழில் கொஞ்சும் மகாலிங்க மலையில் நீல வேட்டி துண்டோடு ஒரு பெரிய உருவம் அமர்ந்து அங்கிருக்கும் மலை வாழ் மக்களை வேலை வாங்கிக் கொண்டிருந்து. ஆஜானு பாகுவான உடல் தேகம். பருத்த உடல். பார்த்தவுடன் ஈர்க்கும் கண்கள். மகாலிங்க மலையில் நான் கண்ட முதல் நல்லடியார். 

அவரிடம் ஒரு ஹேண்ட் பேக். அதில் ஒரு சைனா போன். அதில் நிர்வாணஷட்கம் ஓடிக் கொண்டிருக்கிறது. வாயில் பாக்கை போட்டு மென்று துப்பி எங்களை வரவேற்றார்.

"போய் ... சாப்பிடுங்க" என்று சொல்லி விட்டு "டோய் ... மண்ணாங்கட்டி",  என்று அங்கு உள்ள ஒரு மலைவாசியை அழைத்தார். அவன் எங்கள் உடமைகளை ஓர் அறையில் வைத்து விட்டு எங்களை சாப்பிட அழைத்து சென்றான். சாப்பிட உட்கார்ந்தோம். என்னால் நம்ப முடியவில்லை. அந்த மலையில் அப்படி ஒரு அன்னதானம். ருசி பிரமாதம். வயிறாற சாப்பிட்டு விட்டு அசதியாக அமர்ந்தோம். 

அவ்வடியாரிடம் என் நண்பர் என்னை அறிமுகப்படுத்தி வைத்தார். அப்போது நான் "சித்தன்" என்ற இசை ஆல்பம் செய்து வைத்திருந்தேன். என் நண்பர் என்னை பற்றியும், என் ஆன்மிக ஈடுபாடு பற்றியும் அந்த அடியாரிடம் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார். சித்த புருஷர்களோடு தொடர்புடைய அடியார்கள் பெரும்பாலும் நேரடி உபதேசம் செய்ய மாட்டார்கள். ஏனெனில் ஏட்டு சுரக்காய் கறிக்கு உதவாது என அறிந்துணர்ந்த நல்லடியார்கள் அவர்கள். முதல் பார்வையிலேயே என் ஆத்மாவில் ஊடுருவினார். அப்போது என் முதுகந்தண்டில் ஏதோ ஓர் புது உணர்வு. அப்படியே அந்த உணர்வில் என் மனம் லயித்து நின்று விட்டது. அவர் பேச பேச எனக்குள் மௌனத்தின் ஆனந்தம். கை கட்டி சரண்டர் ஆகி விட்டது என் கள்ள மனம். 

என் ஆன்மிக வாழ்வில் சில அற்புத அனுபவங்கள் நடந்தது உண்டு. சித்தர் போகரின் சமாதியில் நான் தியானம் செய்த போது, என்னை அறியாமல் நான் பாடல் எழுத ஆரம்பித்து விட்டேன். பாடல்களும் அதன் பொருளும் என்னையும் பிறரையும் ஆச்சர்யப்படுத்தியது. ஏனெனில் அப்போது என் வயது 18. அது மட்டுமல்லாமல் என் அறிவுக்கு அப்பாற்பட்ட தமிழாக அந்த பாடல்கள் இருந்தது. அதன் பின், எப்போதெல்லாம் போகரை நினைத்து தியானத்தில் அமர்ந்தாலும் எனக்கு பாடல் வர ஆரம்பித்தது. 

இது போன்ற அனுபவம் தங்களுக்கும் ஏற்பட்டுள்ளதா? இது ஏன் எனக்கு நடக்கிறது? சித்தர் போகருக்கும் எனக்கும் என்ன தொடர்பு? இது போன்ற கேள்விகள் மனத்திரையில் ஓடிக் கொண்டிருக்க என் மனதுக்குள் அவரது ஆன்மிக அனுபவத்தை பற்றி கேட்க வேண்டும் என்ற ஆவல் மீன் போல் துள்ளிக் குதித்துக் கொண்டிருக்கும் வேளையில், அவர் சட்டென கூறினார் "என் செருப்பு உன் காலை கடிக்கும்." நான் வியந்து போனேன். 

ஆம்! அதுதான் எனக்கு பதில். அதுதான் எனக்கு கிடைத்த முதல் உபதேசம். ஏனெனில், ஒரு போதும் பிறரது ஆன்மிக அனுபவம் நமக்கு உதவாது. இறைவனை நோக்கி பயணிக்க வேண்டும் என்றால் ஆன்மிக அனுபவங்களை செருப்பை போல் பாவிக்க வேண்டும். செருப்பை வாசலில் விட்டு விட்டு ஆலயத்திற்குள் செல்வது போல, அனுபவங்களையும் விட்டால்தான் இறைவனை தரிசிக்க முடியும் என்று என் மரமண்டைக்கு உணர்த்தினார். 

மகிழ்போக உபதேசம் 2 : 

மன கிளேசங்களை தூக்கி வீசு! தூங்காமல் தூங்கு!

சதுரகிரி பயணம் முடித்து வந்த எனக்கு உற்சாகம் தாங்க வில்லை. அந்த நல்லடியார் என் மனதில் குடி கொண்டு விட்டார். எப்போதும் அவர் ஞாபகம். அந்த பாக்கு மணம் தெய்வீகம் ஆகிவிட்டது. அந்த வாசணையை தேடி மீண்டும் போக வேண்டும் என்று என் மனம் கூத்தாடுகிறது. அவரிடம் பேச வேண்டும், நிறைய கேள்விகள் கேட்க வேண்டும், எனது ஆன்மிக விஷய ஞானங்களை எல்லாம் சொல்லி விட வேண்டும் என்றெல்லாம் எண்ண மேகங்கள் இங்கும் அங்கும் ஓடி திரிகின்றன. மகாலிங்க மலை போல் மனம் பசுமையாய் மாறி விட்டது. 

அந்த நல்லடியார் மெட்ராஸ் வந்திருப்பதாக நண்பர் மூலம் கேள்விப் பட்டேன். அவ்வளவுதான். எடுத்தேன் பேனாவை கிறுக்கி தள்ளினேன். அதில் வந்த மின்னல் வேக பாடல்கள் இவை. 

ஒரெழுத்தில் உரைந்திடுமாம் பிரம்ம ஞானம்
ஓதுவார்தம் உள்ளத்தில் ஓடும் நாதம்
நிட்டைநிலை சுத்தவெளி ஆடும் கோலம்
நிலை கொண்டால் சூக்குமத்தில் அம்பலமாகும்
பாரப்பா பரம்தனிலே சிந்தை ஊன்றி
பகட்டாமல் போகத்தில் யோகம் தோன்றி
தன்னுயிரை தான் உணர்ந்தால் தண்டம் ஆகும்
தற்பரத்தை தான் மறந்தால் பிண்டம் ஆகும்

இது போன்ற அர்த்தம் விளங்காத பாடல்களை எடுத்து கொண்டு அதற்கு விளக்கம் கேட்கவும் மேலும் சில எனது எழுத்து வடிவங்களையும் எடுத்து கொண்டு அவரை பார்க்க சென்று விட்டேன். அங்கு போனால் சூழ் நிலை வேறு மாதிரி இருந்தது. சதுரகிரியில் நன்றாக என்னோடு பேசிய அந்த நல்லடியார் இப்போது சுத்தமாக என்னைக் கண்டு கொள்ளவில்லை. நானும் கையில் நோட்டில் கிறுக்கிய பாடல்களுடன் காத்திருக்கிறேன். அவரோ ஊரில் யாரும் கண்டு கொள்ளாத சிவாலயம் ஒன்றில் உட்கார்ந்து கொண்டு குட முழக்கு செய்யும் வேலையில் இறங்கி விட்டார். சதுரகிரியில் அமர்ந்து லட்சகணக்கான சிவனடியார்களுக்கு அன்னதானம் வழங்கும் சேவையை சுறு சுறுப்பாக செய்த அவர் இங்கு வந்ததும் குட முழக்கு வேலையில் இறங்கி விட்டார். ஒருவர் மாற்றி ஒருவருக்கு அடுத்து என்ன செய்ய வேண்டும் என விளக்கி கொண்டிருந்தார். குட முழக்கு செய்ய தேவைப்படும் நிதி உதவி சம்மந்தமாக எல்லோரிடமும் பேசிக் கொண்டிருந்தார். என்னை சுத்தமாக கண்டு கொள்ளவில்லை.

நான் எழுதி வந்துள்ள சங்கதியை அவரிடம் சொன்னேன். சிரித்தார். பாக்கு பாக்கெட்டை கிழித்தார். வாயில் போட்டுக் கொண்டார். வாயில் அதை குதப்பியபடியே அந்த நோட்டை வாங்கினார். அவர் பையில் வைத்து கொண்டார். நாளைக்கு சொல்றேன் என்றார். அந்த கோவிலில் உள்ள புறாக்களை நோக்கி குடு குடுவென ஓடினார். அதற்கு உணவு அளிப்பவரோடு அளவளாவினார். நான் வெறுத்து போய் உட்கார்ந்து கொண்டேன். என்ன மாதிரியான பாடல்கள் இவை. இந்த மனிதன் கொஞ்சம் கூட கண்டு கொள்ளாமல் இருக்கிறாரே. வாங்கி பார்த்தால்தான் என்ன? என்று மனதில் ஒரு கோபத்துடன் நானும் ஏதும் பேசாமல் "சாமி நான் கிளம்புறேன்" என்றேன். "அப்படியா சந்தோசம்" என்றார். மீண்டும் எனக்கு எரிச்சல். அவர் சிரித்தார். பதிலுக்கு நானும் பல்லை இழித்தேன். விர்ரென்று பைக்கை விரட்டினேன்.

அன்று இரவு முழுவதும் அந்த மனிதனின் நினைவு. இனி நமக்கு வரும் பாடல்களை அவரிடம் காட்ட கூடாது. என்று சபதம் வேறு போட்டுக் கொண்டேன். 

அடுத்த நாள் ஆபிஸில் வேலை பார்த்துக் கொண்டிருக்கும்போது ஒரு போன்கால். அது அவரேதான். அந்த நல்லடியாரேதான். அவர் குரல் கேட்டதும் திடிரென்று மனம் புத்துணர்ச்சி அடைந்தது. அவரை பார்க்க அந்த சிவாலயம் விரைந்தேன். 

அப்போது சொன்னார் "நாங்களே இருக்குற குப்பையை தூக்கி போட்டுட்டு இருக்கோம். உன்னோடதையும் படிச்சோம். எழுதி இருக்க விஷயம் என்னமோ அது உள்ளபடியே இருக்கட்டும். அதை எங்கிட்ட காட்டணும் ... காட்டணும்ன்னு ... துடிச்சுதுல்ல ... அந்த மன கிளேசத்தை முதல்ல நாம தூக்கி வீசுணும்! அப்பதான் தூங்காமா தூங்கலாம்!" என்று அவர் சொல்லி பாக்கு பாக்கெட்டை கிழித்தார். மீண்டும் பாக்கு மணம் பரவியது. என் மனம் அடங்கியது. கண்கள் மூடினேன். அவர் அவரது இயல்பான வேலைகளை பார்க்க ஆரம்பித்து விட்டார். அவர் அருகில் ஏதும் பேசாமல் மோனமாய் அமர்ந்தேன். அந்த பாடல்களின் அர்த்தம் அப்போதுதான் விளங்கியது. தியானம் தானாய் சித்தி ஆனது. அந்த பாக்கு வாசணையில் எந்தன் சுவாசக் காற்று விருட்டென்று தொண்டை குழியின் உள் நாக்கு வாசலை கடந்து உச்சிக்கு சென்றது. அன்று ஆனந்தமாய் தூங்காமல் தூங்கி விட்டேன் அவர் பாத சுவடுகளில்.

KANNADHASAN & ARTHAMULLA INDHU MATHAM

Photo courtesy of http://www.thiruppugazh.org

Siva Vakkiyam shared Balasubramania Adityan's post on fb, on how Periyava brought a change in Kannadasan's faith and belief and how his ARTHAMULLA INDHU MATHAM came to be.

சாண்டோ சின்னப்ப தேவரும், கண்ணதாசனும் ஒரு படப்பிடிப்பு சம்பந்தமாக காரில் போய்க் கொண்டிருந்தபோது மிக மோசமான விபத்து ஏற்பட்டது. அதில் சின்னப்பா தேவருக்கு அவ்வளவாகக் காயம் இல்லை. ஆனால் கண்ணதாசனுக்கு படுகாயம் ஏற்பட்டு நினைவிழந்த நிலையில்மருத்துவமனையில் இருந்தார்.

காஞ்சிப் பெரியவரிடம் மிகுந்த பக்தியும் மரியாதையும் கொண்ட தேவர் அவர்கள், சிவஸ்தானம் எனப்படும் பிரம்மபுரீஸ்வரர் கோவிலில் பெரியவரைப் பார்த்து வணங்கி ‘விபத்து நேர்ந்து விட்டது’ என்று சொன்ன மாத்திரத்தில் ‘கண்ணதாசன் எப்படியிருக்கிறான்’ என்றும் பெரியவர் கேட்க, அதிர்ந்து போனார் தேவர். கண்கள் கலங்க வியப்பும் வருத்தமுமாய் “அவர் படுகாயத்துடன் நினைவில்லாமல் மருத்துவமனையில் இருக்கிறார்” என நா தழுதழுக்கக் கூறினார்.

தேவரின் கவலையை உணர்ந்த பெரியவர், ‘சரி, கவலைப்படாதே... இந்த விபூதியைக் கொண்டுபோய், அவன் நெற்றியில் இட்டு, வாயிலும் சிறிதளவு போடு, மீதி இருப்பதை அவன் தலையணைக்குக் கீழ் வைத்துவிடு’ என்று தன் திருக்கரங்களால் விபூதி எடுத்து மடித்துத் தர, தேவர் விதிர் விதிர்த்து, பெரியவரை மறுத்துப் பேசவும் துணிவின்றி தயங்க, மீண்டும பெரியவரின் கட்டளைக்கிணங்கி தயக்கத்தோடு கைநீட்டி விபூதியைப் பெறுகிறார்.

தேவரின் தயக்கத்திற்குக் காரணம், கண்ணதாசன் நாத்திகத்தில் தீவிர ஈடுபாடு கொண்டு, திராவிட கட்சிகளின் சார்பில் பிராமணர்களையும் சனாதன தர்மத்தையும் நாக்கில் நரம்பில்லாது போல் மேடைகளில் பேசி வந்த காலகட்டம் அது. விபத்து நடந்த ஒரு வாரத்திற்கு முன்புதான் காஞ்சிபுரம் சங்கர மடத்திற்கு எதிரிலேயே நடந்த கூட்டத்தின் மேடையில் படுபயங்கரமாகப் பேசி மடாதிபதிகளை இழிவுபடுத்திப் பேசியிருந்தார். எனவே அவரிடம் போய் இந்த விபூதியை எப்படிக் கொடுப்பது என்பதுதான் தேவரின் பெரியத் தயக்கமாயிருந்தது. 

ஆனால் முக்காலமுணர்ந்த ஞானியாகிய பெரியவர், தேவரின் மனத்தயக்கத்தை உணர்ந்து ‘தயங்காமல் கொண்டுபோய் பூசு. சூரியனை சில சமயம் மேகம் மறைப்பது போல் நாத்திகமேகம் இதுவரை அவனை மறைத்திருந்தது. இனி அவன் சூரியனாகத் திகழ்வான். அவன் எப்பேர்ப்பட்ட பரம்பரையைச் சேர்ந்தவன் தெரியுமா? கோவில் திருப்பணி செய்வதற்கே பிறந்தவர்கள் போல் திகழ்ந்தவர்கள் நாட்டுக்கோட்டைச் செட்டியார்கள். வரதராஜப் பெருமாள் கோவில் கோபுரத் திருப்பணியைச் செய்தவர் கண்ணதாசனின் கொள்ளுத் தாத்தா. ஏகாம்பரநாதர் கோவில் திருப்பணியைச் செய்தவர் கண்ணதாசனின் தாத்தா. காமாக்ஷி கோவில் திருப்பணியைச் செய்தவர் கண்ணதாசனின் தகப்பனார். இப்ப புரியறதா?’ என திருவாய்

மலர்ந்தருளினார்.

தேவர் மனந்தெளிந்தவராய் பெரியவரை வணங்கி விடைபெற்று, நேராக மருத்துவமனைக்குச் சென்றார். நினைவிழந்து படுத்திருந்த கண்ணதாசனின் நெற்றியில் விபூதியைப் பூசிவிட்டு சிறிது விபூதியை வாயிலும் இட்டு, மீதியை தலையணையின் கீழ் வைத்துவிட்டு வீடு திரும்பினார்.  அவர் சிந்தனையெல்லாம் கண்ணதாசன் நினைவு திரும்பி நடந்ததை அறிந்து என்ன

சொல்வாரோ என்றே நினைத்தது.

மறுநாள் தேவர் மருத்துவமனை சென்று கண்ணதாசனின் படுக்கையை சற்றே படபடக்கும் நெஞ்சோடு நெருங்கியபோது கண்ணதாசனுக்கு நினைவு திரும்பி கண் விழித்திருந்தார். தேவரைப் பார்த்தவுடன், ‘வாங்க, எத்தனை நாளா இப்படி படுக்கையில் இருக்கேன். கொஞ்சம் கண்ணாடியை எடுத்துக் கொடுங்களேன். என் முகத்தைப் பார்க்கணும்’ என்றார்.

நேற்று இட்ட விபூதி இன்னமும் நெற்றியில் திகழ, தேவர் தயங்கியபடியே தந்த கண்ணாடியில் தன் முகம் கண்ட கண்ணதாசன் ‘இதென்ன விபூதி?’ என்று தேவரை ஏறிட்டுப் பார்க்க, வேறு வழியின்றி வந்தது வரட்டுமென தேவர், தான் பெரியவரைப் பார்த்ததையும், பெரியவர் ஆசீர்வாதம் செய்து விபூதி கொடுத்ததையும் சொல்ல, கண்ணதாசனின் விழிகளில் அருவியெனக் கொட்டியது கண்ணீர்.

திகைத்து நின்ற தேவரின் செவிகளில் தேனாகப் பாயந்தது கண்ணதாசனின் வார்த்தைகள், ‘எனக்கா? என்னிடமா இவ்வளவு கருணை? போனவாரம்தான் அவரை, ... ஐயோ’ என வாய்விட்டுப் புலம்பி அழுததோடு, தேவரிடம் ஒரு வேண்டுகோளையும் சமர்ப்பித்தார். ‘எனக்கு உடல்நலமாகி மருத்துவமனையிலிருந்து வெளியேறும் சமயம் நான் வீட்டிற்குச் செல்லமாட்டேன். இந்தப் பாவியிடம் கருணைவைத்த அந்த மகானிடம் முதலில் என்னை தயவுசெய்து அழைத்துச் செல்லுங்கள்’ என மனமுருகி வேண்டினார். 

கண்ணதாசன் வேண்டியபடியே அந்த நல்ல சந்திப்பும், பாவமன்னிப்பும் நடந்தது. மாறியது மனம், நன்றியில் ஊறியது தினம், வீறிட்டு வெளிவந்தது ஒரு கவிதை. அக்கவிதையை எடுத்துக் கொண்டு, பெரியவரை நேரில் கண்டு வணங்கி, கவிதையைச் சமர்ப்பித்தார், கண்ணதாசன். அக்கவிதை இதோ :

பார்த்த மாத்திரத்தில் பாவத்தை அலம்புகின்ற தீர்த்தப் பெருக்கு, திருவாசகத்தின் உட்கருத்து கூர்த்த மதியால் மெய்ஞானக் கருத்துணர்த்தும்

முழுமூர்த்தம்

கலிமொய்க்கும் இவ்வுலகைக் காக்க வந்த கண்கண்ட தெய்வம்

எம்மதத்தோரும் சம்மதத்துடன் தம்மதத் தலைவனென தொழுதேத்தும் தெய்வக் கமலக் கழல் தொழுவோம் வாரீர்!

கவிதை வரிகளைக் கண்ட பெரியவர், கண்ணதாசனைக் கனிவோடு நோக்கி, ‘அனந்த கோடி அற்புத லீலா சாகித்ய மாயமானுஷாய நமோ நமஹ, அர்த்தநாரி திருவண்ணாமலை சேஷாத்ரி மகானுக்கல்லவா இது பொருந்தும்’ என்று அருளாசிக் கூறி, ‘அங்கிங்கெனாதபடி எங்கும் நிறைந்திருக்கும் நிர்மலப் பொருள் ஞானசூரியனாம், மதத்தின் பெருமையை எழுது’ என்று திருவாய் மலர்ந்தருள, அக்கணமே கண்ணதாசனின் மனதில் “அர்த்தமுள்ள இந்துமதம்” அழகாய் அரும்பி பலநாள் உழைப்பில் இதழ் விரித்து மணம் வீசியது.

இந்து மதமே அர்த்தம் உள்ளதுதானே ...

I have managed to translate this wonderful episode.

An atheist turns believer and sets out to write about Hinduism. 

The late Amarar Kannadasan and Sando Chinappa Devar met with an accident once while traveling for a shoot. Devar sustained minor injuries, while Kannadasan lost consciousness and was warded. Devar who had much respect and devotion towards Kanchi Periyava, met him at Brahmapureeswarar temple. Devar began with informing Periyava that an accident had taken place. Immediately Periyava asked, “How is Kannadasan?” Devar was taken aback. Devar mentioned Kannadasan’s condition to Periyava. Periyava consoled Devar and packed some vibhuthi or sacred ash to be applied on Kannadasan’s forehead, a small amount to be taken and the rests placed under his pillow. 

Devar received it with hesitation. The reason being Kannadasan had gone gone on a roadshow condemning certain quarters, and had staged a protest right opposite Kanchi Madam a week before the accident. Hence Devar was fearing how he was to pass the ash to him. Seeing his hesitation and worry Periyava said, “ ‘தயங்காமல் கொண்டுபோய் பூசு. சூரியனை சில சமயம் மேகம் மறைப்பது போல் நாத்திகமேகம் இதுவரை அவனை மறைத்திருந்தது. இனி அவன் சூரியனாகத் திகழ்வான்’, meaning, “ Apply this vibhuthi without hesitation. Just as the cloud covers the sun, atheism has clouded his eyes. He will soon shine like the sun”, and Periyava continued to speak about Kannadasan’s parentage and lineage. 

Periyava explained that the Chettiars were born to care for temples and went on to reveal about Kannadasan's lineage. Kannadasan’s great grandfather had taken up the task of renovating the Varataraja Perumal temple tower. The renovation to Yegambaranaathar temple was undertaken by his grandfather. The Kamakshi Amman temple was renovated by his father. “Now do you understand?”, asked Periyava. Devar’s doubt were cleared and he headed back for the hospital. He applied the sacred ash as told and placed the rest under the pillow. 

The next day seeing Devar, Kannadasan asked for a mirror as it had been some time since he saw himself. A fear set in as Devar handed him the mirror. What would he say when he saw the sacred ash on his forehead? True enough Kannadasan asked, “What is this vibhuthi (on his forehead)?” Devar finding no way out revealed what had taken placed. To his surprise, rather that take him out, Kannadasan began to cry. “ For me? So much compassion towards me? Only last week…” saying thus Kannadasan could not continue his tears any further and cried for all the compassion and forgiveness shown to him although he had lambasted the Madam head and his clan only a week ago.

Kannadasan requested Devar to take him to Periyava once he was discharged. The meeting did take place as Kannadasan had wished for. He handed Periyava a poem that he wrote. Having read the poem, Periyava blessed him to write about the greatness of his religion. After some time Kannadasan came out with his ARTHAMULLA INDHU MATHAM.

Read another devotee's experience too at http://www.thiruppugazh.org/?p=195

MATAJI SAROJINI AMMAIYAR

Mataji Sarojini Ammaiyar, a talented orator and speaker, having participated in many talk shows and pattimandrams has mesmerized us with her oratory skills. Her fame has spread far and wide. She is a regular face in Malaysia. She just returned from a short stint in Sri Lanka. Recently she was invited over to an Hanuman temple to speak, back home. Surendaran Selvaratnam from Malaysia who happened to be in Kallar tagged along with a couple of kids to this temple.

Audio recording courtesy of Surendaran Selvaratnam.

KALLAR JEEVA NADI AASIYURAI

அகத்திய பெருமான் தனது 12ம் ஆண்டு குரு பூசை விழாவை பற்றி கல்லார் ஜீவ நாடியில் வழங்கிய ஆசியுரை

அண்ட பிண்டம் காத்து நிற்கும் தேவா போற்றி
என் ஏடுதனை பிரிக்கும் போது
மகிழ்வுரை  கூறுகிறேன் கேள் மகனே  
என்  விழாவில் மன மகிழ்ச்சியோடு
ஆடவறும் பெண்டிரும் விழாவிற்கு
பட்ட பாட்டை  கண்டு பூரித்தேனப்பா

விழாவன்று பதினெண் சித்தர்கள் கூடினர்
நாங்களெல்லாம்  கூடி நின்றோம்
புகை மண்டலத்தினினுடே  நின்றோம்
யாகத்தை  சிறப்புற  செய்தீர்கள்
நாங்கள்  வந்ததிற்கு அறிகுறியாக
தென்றல் காற்றும் நறுமணமும்  வீசியது கண்டு அறிந்தாய் நீ

பதினெண் சித்தர்களும் மலர்தூவி மக்களை வாழ்த்தினர்
மனம்  குளிர்ந்து  வானவெளியில் நின்றோம்
எங்கள் மனக் குளிர்ச்சி கண்டு
வருண தேவன்  மலையாய் பொழிந்தான் நடு நிசியில் தானே
என்  விழாவில் பாடுபட்ட மாந்தர்கட்கு
எங்களது ஆசிகள்  ஆசிகள்      

Courtesy of http://www.agathiarkallar.org/blog/

Agathiyar mentions he was glad with the preparations that went into hosting the Agathiyar Jayanthi and Guru Puja at Kallar on 8 January 2015. On that day the 18 Siddhas were present amidst the smoke that gathered. He praises Tavayogi and his devotees for sucessfully conducting the Sarva Dosa Nivarana Maha Yagam. Their present was made known by the sweet aroma and breeze that enveloped the place. The 18 Siddhas blessed all present by showering flowers. 

POTHIGAI PEAK

Chellappan Sairam returned from a beautiful pilgrimage to Pothigai Peak. He shares his experience with Siddha Heartbeat readers in his own words.

ஓம் அகத்தீசாய நம, முன்னவனை பணிந்திட்டு தித்திக்கும் தேன் தமிழ்க் கொண்டு நாவார உனைப் பாட நலம் பல நல்கிடும் நமச்சிவாய செல்வமே. தேவாரமும், திருவாசகமும் நான் பாடி அனுதினமும் அழுது தொழுதிட அணுவுக்குள் அணுவானவன் அன்புடன் அகம் மகிழ்ந்து உன்னிடம் என்னை சேர்ப்பித்தான். பராசக்தி பாலகனே பார்போற்றும் குறு முனிவனே, திருப்புகழ் நாயகனிடம் தெய்வத்தமிழ் பயின்ற தமிழ் முனிவனே. கடலெல்லாம் உண்டவா, வாதாபியை வென்றவா, ஆதித்ய ஹ்ருதயம் அருளியவா, மாமுனிவா, மாதவ முனிவா, குறுமுனிவா, குடமுனிவா, திருமுனிவா, பொதியவா, எங்களின் தலையாய குருமுனிவா நின் தாழ் சரண்... 

தலையாய சித்தர் அகத்திய பெருமானின் தனிபெருங்கருணையினால் அடியேனின் பொதிகை மலை பயண அனுபவமும், அகத்திய பெருமானின் தரிசன அனுபவமும், என் குருநாதர் ஷிர்டி சாய் நாதரை, காஞ்சி மஹா பெரியவாவை வணங்கி கடந்த 2014 அக்டோபர் மாதம் தலையாய சித்தர் அகத்திய பெருமானின் தனிபெருங் கருணையினால் அடியேன் பொதிகை மலை செல்ல வாய்ப்பு கிடைத்தது. 

இந்நேரத்தில் எங்களை அழைத்து சென்ற திரு. சதிஷ் அண்ணா, முரளி அண்ணா, கண்ணையன் அண்ணா, கிருஷ்ண அய்யா, ஜகதீஷ்,  கணேஷ் மற்றும் எங்களுடன் பயணித்த அனைத்து நண்பர்களுக்கும் நன்றி கூறுகிறேன்.

அக்டோபர் மாதம் 17 ஆம் தேதி எங்களின் பயணத்தை திருவனந்தபுரம் போன காட் எஸ்டேட் இல் இருந்து காலை 17 பேர் பொதிகை மலை யாத்திரையை துவக்கினோம். முதல் நாள் பாபநாசத்தில் லோகநாயகி உடனுறை பாபவிநாசகரை தரிசித்து கல்யாண தீர்த்தத்தில் லோபா முத்ரா சமேத மஹரிஷி அகத்திய பெருமானை வணங்கி கிருஷ்ண அய்யா வீட்டில் நாங்கள் எடுத்து செல்ல வேண்டிய உணவு மற்றும் அகத்திய பெருமானுக்குறிய அபிஷேக பொருட்கள் அனைத்தையும் எடுத்துகொண்டோம். நாங்கள் சென்று வர அனைத்து ஏற்பாடுகளையும் நல்ல முறையில் செய்து கொடுத்த கிருஷ்ண அய்யா, கணேஷ் அவர்களின் குடும்பத்தாருக்கு எங்களின் நன்றிகள். 

கேரள வனவிலங்கு துறை காப்பாளர் அலுவலகத்தில் அனுமதி வாங்கிய பிறகு, போன காட் எஸ்டேட் காலை 8 மணிக்கு வந்தடைந்தோம். எங்களின் அனுமதி சீட்டை வன இலாக்கா அதிகாரி பரிசோதனை செய்தபின் பணம் செலுத்தி காலை உணவை முடித்துக்கொண்டு நாங்கள் எங்களின் பயணத்தை அகத்திய பெருமானை வேண்டி துவக்கினோம். நாங்கள் புறப்படும் சமயம் நல்ல மழை பெய்து கொண்டிருந்தது. மழைக் காலம் என்பதால் அட்டை வேறு எங்கள் அனைவரையும் பதம் பார்த்துக் கொண்டிருந்தது. அதில் இருந்து தப்பிக்க மூக்குபொடியை வேப்ப எண்ணையில் குழைத்து கை கால்களில் தடவிக் கொள்ள சொன்னார்கள் எங்களுடன் வந்த வழிகாட்டிகள். கடித்துக் கொண்டு இருக்கும் அட்டையில் இருந்து விடுபட சிறிது தூள் உப்பை அதன் மீது தூவினால் விழுந்துவிடும். இவையெல்லாம் நினைத்து தயவு செய்து யாரும் பயப்பட தேவை இல்லை. அட்டை இருந்ததால் அந்த பகுதிகளை நாங்கள் விரைவாக வனங்களில் கடந்து சென்றோம். மேலும் அகத்திய பெருமான் அட்டை விடல் என்ற சித்த மருத்துவத்தை தனது அகத்தியர் நயன விதி 500 என்ற நூலில் விரிவாகவும், தெளிவாகவும் விளக்கி உள்ளார். நன்றி சித்தர்கள் இராச்சியம் வலைத்தளம்.

http://www.siththarkal.com/2012/06/leech-therapy.html

நாங்கள் அனைவரும் போணக் காட் எஸ்டேட்ல் லிருந்து சுமார் இரண்டு மணி நேர நடை பயணத்திற்கு பிறகு போணக் காட் பிகெட் ஸ்டேசன் வந்தோம். இங்கிருந்து தான் நம்முடைய பொதிகை மலை பயணம் ஆரம்பம் ஆகும். இதுவரை வர ஜீப் வசதி உள்ளது. சிறிது தூரம் நடந்து சென்ற உடன் நாம் முதலில் காண்பது விநாயக பெருமான் கோவில் அவரை வணங்கி விட்டு பயணத்தை தொடர்கிறோம். அங்கிருந்து சுமார் 1.30 மணி பயண நேரத்திற்கு பிறகு நாங்கள் காரமணையாறு வந்தடைந்தோம். மிகவும் அடர்ந்த வனப்பகுதி நாங்கள் சென்ற நேரம் மழை வேறு பெய்து கொண்டு இருந்ததால் எங்கும் நீர் வரத்து அதிகமாகவே காணப்பட்டது. நீண்ட கம்பை ஆங்காங்க ஊன்றி வழிகாட்டுவோரின் துணைக் கொண்டு காட்டாறுகளை கடந்தோம். வழியில் நாங்கள் கொண்டு வந்த மதிய உணவை முடித்துக் கொண்டு மீண்டும் நடந்தோம். சிறிது தூரம் மலை ஏற்றம், பிறகு இறக்கம், அடர்ந்த வனப்பகுதி, காட்டாறு, சிறிது தூரம் சமதள பாதை, ஒற்றை அடி பாதை மிகவும் கவனமாக அகத்திய பெருமானை மனதினுள் வேண்டிக் கொண்டே நடந்து சென்றோம். சுமார் 5 மணி நேர பயணத்திற்க்கு பிறகு வழியில் மேலும் இரண்டு காட்டு ஆறுகளை கடந்த பிறகு இறுதியாக அட்டையாரை கடந்து அதிரு மலை கேம்ப் வந்தடைந்தோம். வேகமாக நடந்ததால் ஒரு மணி நேரம் முன்னதாகவே வந்தடைந்தோம். 

மூன்று நாள் பொதிகை மலை பயணத்தில் முதல் நாள் மாலை நாங்கள் கேரள வனத்துறையால் பக்தர்களுக்காக அமைக்க பட்ட அதிரு மலை கேம்ப்பில் தங்கினோம். கை கால்களில் கடித்துக் கொண்டிருந்த அட்டைகளை முழுவதுமாக சுத்தம் செய்து குளித்து விட்டு தங்குவதற்க்காக அமைக்கபட்டுள்ள கொட்டைகைக்கு உள்ளே சென்றோம். சிறிது நேரத்தில் எங்களுடன் வந்த வழிகாட்டிகள் எங்களுக்காக உணவு தயார் செய்தனர். நடந்து வந்த பயண களைப்பு பசி வேறு அதிகமாகவே நாங்கள் அனைவரும் நன்றாக நிறையவே உண்டோம். இரவு முழுவதும் மழை பெய்துக் கொண்டே இருந்தது. பிறகு நாங்கள் அனைவரும் உறங்கினோம். 

காலை சுமார் 7 மணியளவில் அனைவரும் குளித்துவிட்டு காலை உணவை அங்கேயே முடித்துக்கொண்டு எங்கள் சுமைகளை பெரும் அளவு கேம்ப்பில் வைத்துவிட்டு அகத்திய பெருமானுக்காக கொண்டு வந்த மாலைகள், பூஜை மற்றும் அபிஷேக பொருட்களை சுமந்து கொண்டு எங்களின் இரண்டாம் நாள் பயணம் அகத்திய பெருமானை தரிசனம் செய்ய புறப்பட்டோம். வழியில் முதலாவதாக அதிரு மலை காவல் தெய்வத்தை வணங்கி நடக்க தொடங்கினோம். இனி கடக்க வேண்டிய பாதை மிகவும் கடினமாகவும், செங்குத்தாக ஏறக்கூடிய பாதையாகவும் இருந்தது. கயிறுகள் கட்டி இருக்கும் மூன்று செங்குத்தான மலைகளை கடந்து நான்கு மணி நேர பயணத்திற்க்கு பிறகு பொதிகை மலை உச்சியை அடைந்தோம். அதுவரை நன்றாக பெய்துக் கொண்டிருந்த மழை நாங்கள் பொதிகை மலை உச்சியை அடைந்தவுடன் நின்று விட்டது. ஆனால் மலையை சுற்றி பரவலாக மழை பெய்து கொண்டு இருந்ததை காண முடிந்தது. 

நன்றாக நினைவில் கொள்ளுங்கள் பொதிகை மலை உச்சியை அடைந்து அகத்திய பெருமானை தரிசித்த மாத்திரத்தில் நீங்கள் இதுவரை கடந்து வந்த சிரமங்கள், உடல் வலி அனைத்தும் மறைந்து அவரை கட்டிக்கொண்டு ஆனந்த படுவீர்கள். பெருமானின் கால்களை கட்டிக் கொண்டு ஆனந்த கண்ணீர் விடுவீர்கள். அனுபவத்தில் உணர்ந்தது. 

மேலும் உச்சியில் உள்ள சிறு நீர் சுனையில் நீரை அங்கே இருந்த மண் பாண்டத்தில் எடுத்துக் கொண்டு அய்யனை அந்நீரினால் சுத்தம் செய்தோம். பிறகு அய்யனுக்கு சந்தனாதி தைலம் அபிஷேகம் செய்யும் பாக்கியம் அடியேனுக்கு கிடைத்தது. அப்போது எங்களோடு வந்த இருவர் அடியேன் பெருமானுக்கு சந்தனாதி தைலம் அபிஷேகம் உடலில் தேய்க்கும் பொழுது அவர்கள் அய்யனின் ஜடா முடி உச்சியில் சூடு இருப்பதை தொட்டு உணர்ந்தனர். அந்த மழைகாலத்தில் சூடாக இருப்பதை எங்களுக்கு தெரிவித்தனர். சில மணி துளிகள் மட்டுமே அந்த சூடு இருந்தது.

அதன் பிறகு வரிசையாக ஒவ்வொருவரும் அகத்திய பெருமானுக்கு விபூதி, சந்தானம், பன்னீர், பஞ்சாமிர்தம் முதலிய அபிஷேகங்களை தனித்தனியாக செய்தோம். அனைத்தையையும் அன்போடு இன்முகத்தோடு ஏற்றுக் கொண்டார் கும்பமுனி பெருமான். பிறகு பொங்கல் இட்டு படையல் வைத்து தீபாராதனை காட்டி வழிபடும் பொழுது சிறிது மழை தூரல். அகத்திய பெருமானின் ஆசிர்வாதமாகவே எண்ணிக்கொண்டோம். அய்யனை மனதார வேண்டி அவர் திருப்பாதங்களில் விழுந்து வணங்கி அடுத்த முறையும் கருணைக் கொண்டு வாய்ப்பு தருவீராக என்று பிரிய மனமில்லாமல் மலை இறங்கினோம். அது வரை இல்லாமல் இருந்த மழைத் தூரல் மீண்டும் வெகுவாக அதிகரித்தது. மிகவும் கடினமாக இருந்தது மழை காரணமாக இருந்தாலும் அனைத்து இடத்திலும் அகத்திய பெருமான் கருணையோடு காப்பாற்றினார். 

மூன்று மணி நேர மலை இறக்கத்திற்கு பிறகு அடியேன் மட்டும் கீழ குனிந்து என் கால்களில் கடித்துக் கொண்டிருந்த அட்டையை எடுத்து விட்டு செல்லலாம் என்று அட்டையை ஒவ்வொன்றாக எடுத்து கொண்டிருந்தேன். அந்த சிறிது நேர கவனக் குறைவால் என்னோடு வந்தவர்கள் என்னை விட்டுவிட்டு வெகு தூரம் சென்று விட்டனர். இப்பொழுது அடியேன் மட்டும் தனியாக காட்டில் வழி தெரியாமல் கண்ணீர் விட்டபடி வந்த பாதையில் அம்பு குறியை பார்த்தவாறு மிகவும் பயத்தோடு நடந்து வந்துக் கொண்டிருந்தேன். என்னால் அழுகையை அடக்க முடிய வில்லை அகத்திய பெருமானை வேண்டி அழுகிறேன், ஷிரிடி சாய் நாதரை வேண்டி அழுகிறேன். ஏனென்றால் சில இடத்தில் அம்பு குறியை என்னால் கண்டுபிடிக்க இயலவில்லை. சில இடத்தில் பாதைகள் இரண்டு பிரிவாக இருந்தன என்னால் எந்த பாதை சரியென்று கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை. அகத்திய பெருமானை அழுது வேண்டினேன் சத்தம் வராமல். யானை மற்றும் இதர மிருகங்கள் பயம் வேறு. 

அப்பொழுது என் மனதில் நீ இடது பக்கம் போ என்று ஒரு செய்தி வந்து விழுந்தது. மனதை தேற்றிக் கொண்டு செய்தி வந்த திசையில் சென்றேன். கொஞ்ச தூரம் சென்ற உடன் மீண்டும் அம்பு குறி தென் பட்டது. மனதில் ஒரு வாரு நிம்மதி வந்தது. சிறிது தூரம் சென்ற பிறகு மறுபடியும் அதே குழப்பம் ஏனென்றால் காட்டுப் பாதை இரு வேறு பிரிவுகளாக இருந்தது. மெதுவாக கண்களை மூடி வேண்டினேன். அப்பொழுது மனதில் போ!! போ!!! இடது பக்கமே போ!!! என்றது மனதில் அந்த சொல். மனதை திடப்படுத்திக் கொண்டு செய்தி வந்த இடது திசையில் சென்றேன். அப்படியே செய்தி வந்த இடது பக்கமாகவே மெதுவாக நடந்து சென்றுகொண்டிருந்தேன். 

அதன் பிறகு மீண்டும் கால்களில் ஒட்டிக் கொண்டிருக்கும் அட்டையை எடுப்பதற்காக குனிந்தேன் அப்பொழுது மனதில் வந்து விழுந்தது இந்த செய்தி உயிர் முக்கியமா அட்டையை எடுப்பது முக்கியமா என்றது. சற்று நடுங்கி விட்டேன். மனதில் ஒரு வித படப்படப்போடு சிறிது தூரம் கடந்த உடன் மீண்டும் ஒரு முறை அதே இரட்டை வழிப்பாதை ஆனால் இம்முறை மிகவும் குழப்பமாக இருந்தது. என்னால் அமைதியாக கண்களை மூடி வேண்ட முடியவில்லை சற்று தடுமாறி போனேன் செய்வது அறியாமல். ஒரு வித பயத்தோடு அந்த இரு வழி பாதையையும் உற்று நோக்கினேன். அப்பொழுது தான் அந்த ஆச்சரியம். 

அதில் ஒரு வழிப் பாதையை மட்டும் அடைத்த வாரு ஒரு மரக் குச்சி நான்கு அடி இருக்கும் அந்த பாதையின் சரியாக நடுவில் குறுக்கே கிடந்தது. அந்த நொடியில் எனது மனதில் வந்து விழுந்தது இந்த செய்தி அதை அப்படியே பதிவு செய்கிறேன். 

நீ இந்த பாதையில் போகக்கூடாது என்பதற்காக தாண்டா இங்க விழுந்து கிடக்குறேன் என்றது. அந்த மரக்குச்சி பேசியதை போலவே ஒரு உணர்வு. சத்தியமாக அந்த மரக்குச்சியின் வார்த்தைகள் தான் எம் மனதில் ஒழித்தது போன்று இருந்தது. அந்த கணத்தில் மனம் விடை கிடைத்ததை எண்ணி நிம்மதி அடைந்தாலும் நடுங்கிவிட்டேன். இப்பொழுது அந்த பாதையை விடுத்து மனதினுள் அகத்திய பெருமானை வேண்டி நடக்க தொடங்கினேன். 

சரியாக 15 நிமிட நேரத்தில் அதிரு மலை கேம்ப் க்கு வந்துவிட்டேன். மற்ற அனைவரை பார்த்த உடனே மிகவும் மகிழ்ச்சி அடைந்தேன். அகத்திய பெருமானுக்கு மனதார நன்றி கூறினேன். வந்தவுடன் அவர்களை விட்டு சென்றதற்காக கடிந்து கொண்டேன். அவர்களும் நீங்கள் எங்களோடு தான் வருகிறீர்கள் என்றே நினைத்து இருந்தோம் என்றனர். சரியாக அவர்கள் எனக்கு முன்னர் முக்கால் மணி நேரம் முன்னால் வந்ததாக கூறினர். 

எனக்கு பிறகு அரை மணி நேரம் கழித்து இன்னொருவர் வந்தார். அவரும் என்னை போலவே தனியாக வந்தவர் ஆனால் அவர் அதிர்ச்சியாக கூறினார், அங்கு இருந்த அடியவரை பார்த்து, "மாமா நீங்கள் எனக்கு பின்னால் தான் வருகிறீர்கள் என்று உங்களோடு வழி நெடுக பேசிக் கொண்டு வந்தேனே, நீங்களும் ஹ்ம்ம் சொல்லி வந்தீர்களே. பார்த்தால் எனக்கு முன்னால் இங்கு இருக்கீர்கள்" என்று கூறினார். நாங்கள் அனைவரும் ஒருவரை ஒருவர் அதிர்ச்சியோடு பார்த்துக் கொண்டோம். 

அகத்திய பெருமானின் தனிப்பெருங் கருணையை எண்ணி நாங்கள் அனைவரும் மனதார வேண்டினோம் மலையை நோக்கி அகத்திய பெருமானை நினைத்து. அனைவரும் வந்த உடன் எங்களை முழுவதுமாக சுத்தம் செய்து கொண்டு குளித்து விட்டு இரண்டாம் நாள் இரவு உணவை அங்கேயே சாப்பிட்டப்பின் உறங்கினோம். 

அகத்திய பெருமானை வணங்கி மூன்றாம் நாள் எங்களின் காலை உணவை முடித்துக் கொண்டு சுமார் 7 மணியளவில் அதிரு மலை கேம்ப் விட்டு இறங்கினோம். மிக அதிகமாக மழை பெய்துக் கொண்டிருந்தது. நாங்கள் கடந்து சென்றபோது இருந்த காட்டாறு நீர் வரத்து திரும்பும் பொழுது சற்று அதிகமாகவே இருந்தது. வழிகாட்டிகளின் உதவியோடு கடந்தோம். மழை அதிகமாக இருந்ததால் மலையில் இருந்து இறங்க நீண்ட நேரம் ஆனது. நாங்கள் அனைவரும் மதியம் 1 மணிக்கு வந்து சேர்ந்தோம். அவ்வளவு அதிகமான மழையில் எங்கள் அனைவரையும் காத்து ரட்சித்து பாதுக்காப்பாக இறங்க வைத்த தலையாய சித்தர் அகத்திய பெருமானின் கருணையை எண்ணி ஆனந்த கண்ணீர் வடித்தோம்.

சற்குரு ஷிர்டி சாய் நாதர் திருவடிகள் சரணம் சரணம். அகத்திய மாமுனிக்கு அரோகரா. அருட்பெரும்ஜோதி அருட்பெரும்ஜோதி தனிப்பெரும்கருணை அருட்பெரும்ஜோதி திருச்சிற்றம்பலம்.

எங்கள் குழுவினர்

மேகங்களால் சூழப்பட்ட பொதிகை மலை

கேரள வனத்துறையினரால் பக்தர்களின் தங்குவதற்காகவும் ஓய்வு எடுப்பதற்காகவும் அமைக்க பட்ட அதிரு மலை கேம்ப்

விபூதி, மற்றும் சந்தன அபிஷேகத்தில் அகத்திய பெருமான்

I have attempted to translate Chellappan Sairam experience into English.

Seventeen of us started the pilgrimage on 17 October 2014 to Pothigai Peak led by several good souls including Sathish, Murali, Kannaiya Aiya, Krishna Aiya, Jegatheesh, Ganesh from Thiruvanandapuram. The first day we visited Pabanasam and Kalyana Theertam, paying our respects to the presiding deity, and Agathiyar and Lobhama respectively. We moved on to pick up the necessary ration and food stuffs and all the required things for conducting the libation to Agathiyar at the peak from Krishna Aiya’s home. Krishna Aiya, Jegathees and Ganesh's family made these preparations. After obtaining the necessary permits and permission from the Kerala forest departments office, we reached Bonacaud estate. After inspection of our passes by the authorities and having breakfast we set off. It was raining as we started. Leeches started to have a field day feasting on our blood. We made a dash for it as the area was infested with leeches. 

After two hours, we arrived at Bonacaud estate station. This is the start of the hike up Pothigai. Jeeps service until this place. After a short walk we were greeted by a Lord Vinayagar temple. After paying salutations to the Lord, we continued. One and a half hours later, we arrived at Karamanai aaru. It was a thick jungle. With the aid of sticks and the guides helping us, we made it across streams that formed as a result of the sudden heavy rains. 

We partook the afternoon lunch and continued the journey. The track took us uphill and downhill through dense forests, flat plains, and narrow paths. After 5 hours of hike we reached Athiru malai camp. As we had walked fast, we saved a hour. We sat to remove the leeches that had hanged on to us. we spent the night at the camp. The guides prepared dinner. It was raining the whole night long. 

At 7 the next day, we took our bath and had breakfast, and continued. We paid our respects to Athiru malai deity. The path began to be difficult from there on. We had to traverse 3 hills with the aid of ropes and after 4 hours reached the peak. Surprisingly the rain stop as we stood on the peak, but it was raining in the surroundings. We fetched water from the water spouting through the cliffs sides and bath the granite statue of Agathiyar. We did libation with santhanathi oil. Two of the devotees revealed that Agathiyar's head was hot as they applied the oil although it had been raining. We took turns to bath him in vibhuti, santhanam, paneer, and panjamirtham. Food prasad was placed before him and prayers conducted. It began to drizzle and we took it as his blessing. 

We started on our way down. The rain became heavier making it difficult for us to maneuver the mountains. After 3 hours of walk, I stopped to pick the leeches that were annoying me. During that moment my friends had gone ahead and I was left alone. I was close to tears having lost track of them. I looked out for signs and posts. I prayed to Agathiyar, Shirdi Baba, as in certain places there were no arrows indicating the direction to take. At several spots the track split and I was not certain which track to follow. Just then I felt someone ask me to follow the left. After a short distance I caught sight of an arrow. After a distance the track split and I was uncertain again. Again a voice said follow left. I stopped to remove the leeches when I heard a voice ask whether my life is important or picking the leeches is more important. I picked up my pace only to be confronted by another choice, left or right again. I could not decide which path to take. To my surprise a stick about 4 feet long lay across one of the paths. I heard a voice within saying “I am laying here blocking the path so that you should not go this way”. I felt as if the branch spoke those words. After 15 minutes I reached the camp. I was happy to see the rest of the team already there some 45 minutes before. After half an hour a man turned up at the camp alone. He surprised us by pointing to one from our group saying that he was thinking the one with us was following behind him and was responding to his talk verbally. "But I find you already reached camp ahead of me", he continued. We looked at each other in astonishment and bewilderment. After refreshing ourselves we took dinner and slept.

We started down the hill after breakfast the next day. The streams we had crossed earlier on our way up were now swollen with the continuous rainfall. It took us even longer to come down. We reached base at 1pm. We thanked Agathiyar for taking care of us.