If the last two posts on Dhyana was too much to absorb, don't bother to understand it. It is just to give us an overview of the stages and what to expect. It might not be the same for all, as each one of us is customized just as our thumbprints vary. Let the Siddhas decide what is good for us and give us the necessary experience to further advance on their path.
Let's look at life in the present moment, in this wakeful moments. As Janaka pondered about the impermanence of life, so too did Pattinathar. He practically covers narrating the life process in one single song.
ஒரு மட மாதும் ஒருவனும் ஆகி
இன்ப சுகம் தரும் அன்பு பொருந்தி
உணர்வு கலங்கி ஒழுகிய விந்து
ஊறு சுரோணித மீது கலந்து
பனியிலோர் பாதி சிறு துளி மாது
பண்டியில் வந்து புகுந்து திரண்டு
பதுமரரும்பு கமடம் இதென்று
பார்வைமெய் வாய்செவி கால்கைகள் என்ற
உருவமும் ஆகி உயிர் வளர் மாதம்
ஒன்பதும் ஒன்றும் நிறைந்து மடந்தை
உதரமகன்று புவியில் விழுந்து
யோகமும் வாரமும் நாளும் அறிந்து
ஒளிநகை ஊறல் இதழ் மடவாரும்
உவந்து முகந்திட வந்து தவழ்ந்து
மடியில் இருந்து மழலை மொழிந்து
வா இரு போ என நாமம் விளம்ப
உடைமணி ஆடை அரைவடம் ஆட
உண்பவர் தின்பவர் தங்களொடுண்டு
தெருவினிலிருந்து புழுதி அளைந்து
தேடிய பாலரடோடி நடந்து
அஞ்சு வயதாகி விளையாடியே
உயர்தரு ஞான குரு உபதேசம்
முத்தமிழின் கலையும் கரை கண்டு
வளர்பிறை என்று பலரும் விளம்ப
வாழ் பதினாறு பிராயமும் வந்து
மதனசொரூபன் இவன் என மோக
மங்கையர் கண்டு மருண்டு திரண்டு
வரிவிழி கொண்டு சுழிய எறிந்து
மாமயில்போல் அவர் போவது கண்டு
மனது பொறாமல் அவர் பிறகோடி
தேடிய மாமுதல் சேர வழங்கி
வளமையும் மாறி இளமையும் மாறி
வன்பல் விழுந்திருகண்கள் இருண்டு
வயது முதிர்ந்து நரைதிரை வந்து
வாதவிரோத குரோதமடைந்து
செங்கையில் ஓர் தடியும் ஆகியே
வருவது போவது ஒருமுதுகூனும்
மந்தி எனும்படி குந்தி நடந்து
மதியும் அழிந்து செவிதிமிர் வந்து
வாய் அறியாமல் விடாமல் மொழிந்து
கலகலவென்று மலசலம் வந்து
கால்வழி மேல்வழி சார நடந்து
கடன்முறை பேசும் என உரைநாவும்
உறங்கிவிழுந்து கைகொண்டு மொழிந்து
கடைவழி கஞ்சி ஒழுகிட வந்து
பூதமும் நாலு சுவாசமும் நின்று
நெஞ்சு தடுமாறி வரும் நேரமே
வளைபிறை போல எயிரும் உரோமம்
முன்சடையும் சிறுகுஞ்சியும் விஞ்ச
மனதும் இருண்ட வடிவும் இலங்க
மாமலை போல் யமதூதர்கள் வந்து
வலைகொடு வீசி உயிர்கொடு போக
மைந்தரும் வந்து குனிந்தழ நொந்து
மடியில் விழுந்து மனைவி புலம்ப
மாழ்கினரே இவர் காலமறிந்து
வரிசை கெடாமல் எடும் எனஓடி
வந்திள மைந்தர் குனிந்து சுமந்து
கடுகி நடந்து சுடலை அடைந்து
மானிட வாழ்வென வாழ்வென நொந்து
விறகிடமூடி அழல் கொடுபோட
வெந்து விழுந்து முறிந்து நிணங்கள்
உருகி எலும்பு கருகி அடங்கி
ஓர்பிடி நீறும் இலாத உடம்பை
நம்பும் அடியேனை இனி ஆளுமே
(Source: http://pkrishnan.net/oru-mada-maathum/)
It comes as no surprise if we cannot understand the song. These are how the Siddhas dish out their songs, incomprehensible to us. But the Indian cinema in the past has made good use of the medium to impart spiritual knowledge to the general public and bringing stories that carried high moral values. The Poet Laurette Kannadhasan has made a significant contribution towards this. He re-phrases the gist of Pattinathar's song in the following song of his.
Recently Vairamuthu too has taken us on a journey from birth to death.
ஜென்மம் நிறைந்தது சென்றவர் வாழ்க
சிந்தை கலங்கிட வந்தவர் வாழ்க
நீரில் மிதந்திடும் கண்களும் காய்க
நிம்மதி நிம்மதி இவ்விடம் சூழ்க
ஜனனமும் பூமியில் புதியது இல்லை
மரணத்தை போல் ஒரு பழையதும் இல்லை
இரண்டும் இல்லாவிடில் இயற்கையும் இல்லை
இயற்கையின் ஆணைதான் ஞானத்தின் எல்லை
பாசமுலவிய கண்களும் எங்கே
பாய்ந்து துலாவிய கைகளும் எங்கே
தேசம் அளாவிய கால்களும் எங்கே
தீ உண்டதென்றது சாம்பலும் இங்கே
கண்ணில் தெரிந்தது காற்றுடன் போக
மண்ணில் பிறந்தது மண்ணுடன் சேர்க
எலும்பு சதை கொண்ட உருவங்கள் போக
எச்சங்களால் அந்த இன்னுயிர் வாழ்க
பிறப்பு இல்லாமலே நாளொன்று இல்லை
இறப்பு இல்லாமலும் நாளொன்று இல்லை
நேசத்தினால் வரும் நினைவுகள் தொல்லை
மறதியை போல் ஒரு மாமருந்தில்லை
கடல் தொடும் ஆறுகள் கலங்குவதில்லை
தரை தொடும் தரைகள் அழுவதும் இல்லை
நதி மழை போன்றதே விதி ஒன்று கண்டும்
மதி கொண்ட மானுடர் மயங்குவதென்ன
மரணத்தினால் சில கோபங்கள் தீரும்
மரணத்தினால் சில சாபங்கள் தீரும்
வேதம் சொல்லாததை மரணங்கள் கூறும்
விதை ஒன்று வீழ்ந்திடில் செடி வந்து சேரும்
பூமிக்கு நாமொரு யாத்திரை வந்தோம்
யாத்திரை தீருமுன் நித்திரை கொண்டோம்
நித்திரை போவது நியதி என்றாலும்
யாத்திரை என்பது தொடர் கதையாகும்
தென்றலின் பூங்கரம் தீண்டிடும் போதும்
சூரிய கீற்றொளி தோன்றிடும் போதும்
மழழையின் தேன்மொழி செவியுறும் போதும்
மாண்டவர் எம்முடன் வாழ்ந்திட கூடும்
மாண்டவர் சுவாசங்கள் காற்றுடன் சேர்க
தூயவர் கண்ணொளி சூரியன் சேர்க
பூதங்கள் ஐந்திலும் உன்னுடல் சேர்க
போனவர் புண்ணியம் எம்முடன் சேர்க
போனவர் புண்ணியம் எம்முடன் சேர்க
போனவர் புண்ணியம் எம்முடன் சேர்க
The greatest teacher is death. There is nothing as old as death writes Vairamuthu. Death is the oldest teaching going beyond even the Vedas, he says. But we shove and push this teacher aside for the moment at least. If everything born has to die, why do we grieve? If the old must die, why are we praying to keep them alive? The body has served him/her well. He/she has served the community well. It is time he/she moved on to another world. Let us send off the dead with this thought. Let us let go of the critically ill with this thought. If God chooses to extend their lives they should come back only to do his work. But look around us. Those who have had a bonus and an extension go back to the lives they lived before, not desiring to change their lifestyles nor to serve God.
Now let us look at life while we are still here. We rarely give life its dues and rarely give life its respect. We only realize when it is too late and we are on the deathbed.
Let us look at life through a different lens, that of Eckhart Tolle in "Oneness with All Life", Plume, 2009.
Underneath the surface appearance everything is not only connected with everything else but also with the Source of all life out of which it came. Even a stone and more easily a flower or a bird could show you the way back to God, to the Source to yourself. When you look at it or hold it and let it be without a word or mental label on it, a sense of wonder arises within you. Its esence silently communicates to you and reflects your own essence back to you.
We could say that the totality - life - wants the sapling to become a tree, but the sapling doesn't see itself as separate from life and so wants nothing for itself. It is one with what life wants. Thats why it isn't worried or stressed. And if it has to die prematurely it dies with ease.
Move away from resisting, rather learn to yield, Eckhart, says.
Resistance is an inner contraction, a hardening of the shell of ego. You are closed. Yielding means inner acceptance of what is. When you yield internally, when you surrender, a new dimension of consciousness opens up. If action is neccesary, your action will be in alignment with the whole and supported by creative intelligence, the unconditioned consciousness. Circumstances and people then become helpful, cooperative. Coincidences happen. If no action is neccesary you rest in peace and inner stillness that come with surrender. You rest in God.
This is what King Janaka came to adopt and be. True to what Janaka says, Eckhart says,
Being at one with what is, at one with the present moment, doesn't mean you no longer initiate change or become incapable of taking action. But the motivation to take action comes from a deeper level, not from egoic wanting or fear. Inner alignment with the present moment opens your consciousness and brings it into alignment with the whole of which the present moment is an integral part. The whole, the totality of life, then acts through you.
We then all become apostles of his. Life then will give us whatever experience is most useful and helpful for the evolution of our consciousness. We understand now that the experience we are having is the experience we need as Agathiyar told earlier.
By making peace with the present moment we become at peace. The present moment is the field on which the game of life happens. Once you have made peace with the present moment see what life does through you. Let life be the dancer, and you - the dance.