Agathiyar says all is his game or lila. What then is his game? PS Maniam in his "Siddhar Nerigalum Siddhi Muraigalum", published by Vijaya Pathipagam, Coimbatore, leads us into this mystery. The Siddhas' main task is to get us to realize our Atma or soul. The vinai or karma that tagged along from all the past lives has to be shed, and a new Neri or path that brings extreme bliss is shown where the soul is permanently engaged in its bliss. How is this possible then? PS Maniam summarizes it beautifully.
ஆன்மா இறைவனை அடையவேண்டும் என்ற நீங்காத நினைப்பில் மெய்யடியார்களையும் இறை ஞானத்தையும் துணையாகக்கொண்டு பயிற்சியில் ஈடுப்பட்டுச் சாதனை செய்து வந்தால் ஒருநாள் சாத்தியமாகிவிடும். இறைவனின் பெருங்கருணையை நினைந்து நினைந்து இறை உணர்வில் அழுந்தி நிற்கவேண்டும். அப்படி இருக்க இறையுணர்வு ஆன்மாவில் அழுந்தி இறைக் காட்சியாகவே தோன்றும். இறை அன்பு ஆன்மாவில் பதியப் பதிய அன்பு முற்றி அருள்நிலை யெய்தி என்பும் கசிந்துருகும்.
This is what we were told by Ramalinga Adigal too. This is how Ramalinga Adigal approached Erai too. The Siddhas, Agathiyar, Ramalinga Adigal, and our gurus taught only that which they had put into practice and seen results. The following songs of Ramalinga bring us to that state of emancipation.
திருக்கதவம் திறவாயோ திரைகளெலாம் தவிர்த்தே
திருவருளாம் பெருஞ்சோதித் திருஉருக்காட் டாயோ
உருக்கிஅமு தூற்றெடுத்தே உடம்புயிரோ டுளமும்
ஒளிமயமே ஆக்குறமெய் உணர்ச்சிஅரு ளாயோ
கருக்கருதாத் தனிவடிவோய் நின்னைஎன்னுட் கலந்தே
கங்குல்பகல் இன்றிஎன்றும் களித்திடச்செய் யாயோ
செருக்கருதா தவர்க்கருளும் சித்திபுரத் தரசே
சித்தசிகா மணியேஎன் திருநடநா யகனே.
மணிக்கதவம் திறவாயோ மறைப்பையெலாம் தவிர்த்தே
மாற்றறியாப் பொன்னேநின் வடிவதுகாட் டாயோ
கணிக்கறியாப் பெருநிலையில் என்னொடுநீ கலந்தே
கரைகடந்த பெரும்போகம் கண்டிடச்செய் யாயோ
தணிக்கறியாக் காதல்மிகப் பெருகுகின்ற தரசே
தாங்கமுடி யாதினிஎன் தனித்தலைமைப் பதியே
திணிக்கலையா தியஎல்லாம் பணிக்கவல்ல சிவமே
சித்தசிகா மணியேஎன் திருநடநா யகனே.
உரைகடந்த திருவருட்பே ரொளிவடிவைக் கலந்தே
உவட்டாத பெரும்போகம் ஓங்கியுறும் பொருட்டே
இரைகடந்தென் உள்ளகத்தே எழுந்துபொங்கித் ததும்பி
என்காதல் பெருவெள்ளம் என்னைமுற்றும் விழுங்கிக்
கரைகடந்து போனதினித் தாங்கமுடி யாது
கண்டுகொள்வாய் நீயேஎன் கருத்தின்வண்ணம் அரசே
திரைகடந்த குருமணியே சிவஞான மணியே
சித்தசிகா மணியேஎன் திருநடநா யகனே.
உன்புடைநான் பிறர்போலே உடுக்கவிழைந் தேனோ
உண்ணவிழைந் தேனோவே றுடைமைவிழைந் தேனோ
அன்புடையாய் என்றனைநீ அணைந்திடவே விழைந்தேன்
அந்தோஎன் ஆசைவெள்ளம் அணைகடந்த தரசே
என்புடைவந் தணைகஎன இயம்புகின்றேன் உலகோர்
என்சொலினும் சொல்லுகஎன் இலச்சைஎலாம் ஒழித்தேன்
தென்புடையோர் முகநோக்கித் திருப்பொதுநிற் கின்றோய்
சித்தசிகா மணியேஎன் திருநடநா யகனே.
இறந்திறந்தே இளைத்ததெலாம் போதும்இந்த உடம்பே
இயற்கைஉடம் பாகஅருள் இன்னமுதம் அளித்தென்
புறந்தழுவி அகம்புணர்ந்தே கலந்துகொண்டெந் நாளும்
பூரணமாம் சிவபோகம் பொங்கியிட விழைந்தேன்
பிறந்திறந்து போய்க்கதியைப் பெறநினைந்தே மாந்த
பேதையர்போல் எனைநினையேல் பெரியதிருக் கதவம்
திறந்தருளி அணைந்திடுவாய் சிற்சபைவாழ் அரசே
சித்தசிகா மணியேஎன் திருநடநா யகனே.
பொய்யுடையார் விழைகின்ற புணர்ச்சிவிழைந் தேனோ
பூணவிழைந் தேனோவான் காணவிழைந் தேனோ
மெய்யுடையாய் என்னொடுநீ விளையாட விழைந்தேன்
விளையாட்டென் பதுஞானம் விளையும்விளை யாட்டே
பையுடைப்பாம் பனையரொடும் ஆடுகின்றோய் எனது
பண்பறிந்தே நண்புவைத்த பண்புடையோய் இன்னே
செய்யுடைஎன் னொடுகூடி ஆடஎழுந் தருள்வாய்
சித்தசிகா மணியேஎன் திருநடநா யகனே.
கூறுகின்ற சமயம்எலாம் மதங்கள்எலாம் பிடித்துக்
கூவுகின்றார் பலன்ஒன்றும் கொண்டறியார் வீணே
நீறுகின்றார் மண்ணாகி நாறுகின்றார் அவர்போல்
நீடுலகில் அழிந்துவிட நினைத்தேனோ நிலைமேல்
ஏறுகின்ற திறம்விழைந்தேன் ஏற்றுவித்தாய் அங்கே
இலங்குதிருக் கதவுதிறந் தின்னமுதம் அளித்தே
தேறுகின்ற மெய்ஞ்ஞான சித்திஉறப் புரிவாய்
சித்தசிகா மணியேஎன் திருநடநா யகனே.
வேதநெறி ஆகமத்தின் நெறிபவுரா ணங்கள்
விளம்புநெறி இதிகாசம் விதித்தநெறி முழுதும்
ஓதுகின்ற சூதனைத்தும் உளவனைத்தும் காட்டி
உள்ளதனை உள்ளபடி உணரஉரைத் தனையே
ஏதமற உணர்ந்தனன்வீண் போதுகழிப் பதற்கோர்
எள்ளளவும் எண்ணம்இலேன் என்னொடுநீ புணர்ந்தே
தீதறவே அனைத்தும்வல்ல சித்தாடல் புரிவாய்
சித்தசிகா மணியேஎன் திருநடநா யகனே.
கலையுரைத்த கற்பனையே நிலைஎனக்கொண் டாடும்
கண்மூடி வழக்கம்எலாம் மண்மூடிப் போக
மலைவறுசன் மார்க்கம்ஒன்றே நிலைபெறமெய் உலகம்
வாழ்ந்தோங்கக் கருதியருள் வழங்கினைஎன் தனக்கே
உலைவறும்இப் பொழுதேநல் தருணம்என நீயே
உணர்த்தினைவந் தணைந்தருள்வாய் உண்மைஉரைத் தவனே
சிலைநிகர்வன் மனங்கரைத்துத் திருவமுதம் அளித்தோய்
சித்தசிகா மணியேஎன் திருநடநா யகனே.
திருத்தகும்ஓர் தருணம்இதில் திருக்கதவம் திறந்தே
திருவருட்பே ரொளிகாட்டித் திருவமுதம் ஊட்டிக்
கருத்துமகிழ்ந் தென்உடம்பில் கலந்துளத்தில் கலந்து
கனிந்துயிரில் கலந்தறிவிற் கலந்துலகம் அனைத்தும்
உருத்தகவே அடங்குகின்ற ஊழிதொறும் பிரியா
தொன்றாகிக் காலவரை உரைப்பஎலாம் கடந்தே
திருத்தியொடு விளங்கிஅருள் ஆடல்செய வேண்டும்
சித்தசிகா மணியேஎன் திருநடநா யகனே.
(Source: http://www.thiruarutpa.org/thirumurai/v/T263/tm/thirukkathavan-_thiraththal)
Ramalinga Adigal comes to compose and sing the following that further explains the means to this blissful union.
என் பெருமானே என்னுள் வந்து அருளிய ஜோதி அது....
என் பெருமான் அருளிய ஜோதி அது....
திரை எனும் திரை எனும் என் பெருமான் காட்டிய திரை அது....
என் அருள் அப்பன் அருள் ஜோதி அது...
சீர்ஜோதி அது பெருஞ் ஜோதி அது... ஏறும் பெரும் ஜோதி அது
என்னுள் அது ஏறும் போது திரை அது விலகியது...
என்னுள் அது ஏறும் நிலையில் ஜோதி அது ஜோதி அது...
திரை எனும் திரை அது அருட்பெருஞ்ஜோதி அது...
The Siddha way or Neri is one of direct transmission, through touch, look, or technique leading to direct discipleship or குரு சீடனுக்கு தொட்டுக் காட்டும் நெறி. Experience tells us that this is true indeed. It's not an easy task for the Siddha though.
ஆன்மா இறைவனை அடையவேண்டும் என்ற நீங்காத நினைப்பில் மெய்யடியார்களையும் இறை ஞானத்தையும் துணையாகக்கொண்டு பயிற்சியில் ஈடுப்பட்டுச் சாதனை செய்து வந்தால் ஒருநாள் சாத்தியமாகிவிடும். இறைவனின் பெருங்கருணையை நினைந்து நினைந்து இறை உணர்வில் அழுந்தி நிற்கவேண்டும். அப்படி இருக்க இறையுணர்வு ஆன்மாவில் அழுந்தி இறைக் காட்சியாகவே தோன்றும். இறை அன்பு ஆன்மாவில் பதியப் பதிய அன்பு முற்றி அருள்நிலை யெய்தி என்பும் கசிந்துருகும்.
This is what we were told by Ramalinga Adigal too. This is how Ramalinga Adigal approached Erai too. The Siddhas, Agathiyar, Ramalinga Adigal, and our gurus taught only that which they had put into practice and seen results. The following songs of Ramalinga bring us to that state of emancipation.
நினைந்துநினைந் துணர்ந்துணர்ந்து நெகிழ்ந்துநெகிழ்ந் தன்பே
நிறைந்துநிறைந் தூற்றெழுங்கண்ணீரதனால் உடம்பு
நனைந்துநனைந் தருளமுதே நன்னிதியே ஞான
நடத்தரசே என்னுரிமை நாயகனே என்று
வனைந்துவனைந் தேத்துதும்நாம் வம்மின்உல கியலீர்
மரணமிலாப் பெருவாழ்வில் வாழ்ந்திடலாம் கண்டீர்
புனைந்துரையேன் பொய்புகலேன் சத்தியஞ்சொல் கின்றேன்
பொற்சபையில் சிற்சபையில் புகுந்தருணம் இதுவே.
திருவருளாம் பெருஞ்சோதித் திருஉருக்காட் டாயோ
உருக்கிஅமு தூற்றெடுத்தே உடம்புயிரோ டுளமும்
ஒளிமயமே ஆக்குறமெய் உணர்ச்சிஅரு ளாயோ
கருக்கருதாத் தனிவடிவோய் நின்னைஎன்னுட் கலந்தே
கங்குல்பகல் இன்றிஎன்றும் களித்திடச்செய் யாயோ
செருக்கருதா தவர்க்கருளும் சித்திபுரத் தரசே
சித்தசிகா மணியேஎன் திருநடநா யகனே.
மணிக்கதவம் திறவாயோ மறைப்பையெலாம் தவிர்த்தே
மாற்றறியாப் பொன்னேநின் வடிவதுகாட் டாயோ
கணிக்கறியாப் பெருநிலையில் என்னொடுநீ கலந்தே
கரைகடந்த பெரும்போகம் கண்டிடச்செய் யாயோ
தணிக்கறியாக் காதல்மிகப் பெருகுகின்ற தரசே
தாங்கமுடி யாதினிஎன் தனித்தலைமைப் பதியே
திணிக்கலையா தியஎல்லாம் பணிக்கவல்ல சிவமே
சித்தசிகா மணியேஎன் திருநடநா யகனே.
உரைகடந்த திருவருட்பே ரொளிவடிவைக் கலந்தே
உவட்டாத பெரும்போகம் ஓங்கியுறும் பொருட்டே
இரைகடந்தென் உள்ளகத்தே எழுந்துபொங்கித் ததும்பி
என்காதல் பெருவெள்ளம் என்னைமுற்றும் விழுங்கிக்
கரைகடந்து போனதினித் தாங்கமுடி யாது
கண்டுகொள்வாய் நீயேஎன் கருத்தின்வண்ணம் அரசே
திரைகடந்த குருமணியே சிவஞான மணியே
சித்தசிகா மணியேஎன் திருநடநா யகனே.
உன்புடைநான் பிறர்போலே உடுக்கவிழைந் தேனோ
உண்ணவிழைந் தேனோவே றுடைமைவிழைந் தேனோ
அன்புடையாய் என்றனைநீ அணைந்திடவே விழைந்தேன்
அந்தோஎன் ஆசைவெள்ளம் அணைகடந்த தரசே
என்புடைவந் தணைகஎன இயம்புகின்றேன் உலகோர்
என்சொலினும் சொல்லுகஎன் இலச்சைஎலாம் ஒழித்தேன்
தென்புடையோர் முகநோக்கித் திருப்பொதுநிற் கின்றோய்
சித்தசிகா மணியேஎன் திருநடநா யகனே.
இறந்திறந்தே இளைத்ததெலாம் போதும்இந்த உடம்பே
இயற்கைஉடம் பாகஅருள் இன்னமுதம் அளித்தென்
புறந்தழுவி அகம்புணர்ந்தே கலந்துகொண்டெந் நாளும்
பூரணமாம் சிவபோகம் பொங்கியிட விழைந்தேன்
பிறந்திறந்து போய்க்கதியைப் பெறநினைந்தே மாந்த
பேதையர்போல் எனைநினையேல் பெரியதிருக் கதவம்
திறந்தருளி அணைந்திடுவாய் சிற்சபைவாழ் அரசே
சித்தசிகா மணியேஎன் திருநடநா யகனே.
பொய்யுடையார் விழைகின்ற புணர்ச்சிவிழைந் தேனோ
பூணவிழைந் தேனோவான் காணவிழைந் தேனோ
மெய்யுடையாய் என்னொடுநீ விளையாட விழைந்தேன்
விளையாட்டென் பதுஞானம் விளையும்விளை யாட்டே
பையுடைப்பாம் பனையரொடும் ஆடுகின்றோய் எனது
பண்பறிந்தே நண்புவைத்த பண்புடையோய் இன்னே
செய்யுடைஎன் னொடுகூடி ஆடஎழுந் தருள்வாய்
சித்தசிகா மணியேஎன் திருநடநா யகனே.
கூறுகின்ற சமயம்எலாம் மதங்கள்எலாம் பிடித்துக்
கூவுகின்றார் பலன்ஒன்றும் கொண்டறியார் வீணே
நீறுகின்றார் மண்ணாகி நாறுகின்றார் அவர்போல்
நீடுலகில் அழிந்துவிட நினைத்தேனோ நிலைமேல்
ஏறுகின்ற திறம்விழைந்தேன் ஏற்றுவித்தாய் அங்கே
இலங்குதிருக் கதவுதிறந் தின்னமுதம் அளித்தே
தேறுகின்ற மெய்ஞ்ஞான சித்திஉறப் புரிவாய்
சித்தசிகா மணியேஎன் திருநடநா யகனே.
வேதநெறி ஆகமத்தின் நெறிபவுரா ணங்கள்
விளம்புநெறி இதிகாசம் விதித்தநெறி முழுதும்
ஓதுகின்ற சூதனைத்தும் உளவனைத்தும் காட்டி
உள்ளதனை உள்ளபடி உணரஉரைத் தனையே
ஏதமற உணர்ந்தனன்வீண் போதுகழிப் பதற்கோர்
எள்ளளவும் எண்ணம்இலேன் என்னொடுநீ புணர்ந்தே
தீதறவே அனைத்தும்வல்ல சித்தாடல் புரிவாய்
சித்தசிகா மணியேஎன் திருநடநா யகனே.
கலையுரைத்த கற்பனையே நிலைஎனக்கொண் டாடும்
கண்மூடி வழக்கம்எலாம் மண்மூடிப் போக
மலைவறுசன் மார்க்கம்ஒன்றே நிலைபெறமெய் உலகம்
வாழ்ந்தோங்கக் கருதியருள் வழங்கினைஎன் தனக்கே
உலைவறும்இப் பொழுதேநல் தருணம்என நீயே
உணர்த்தினைவந் தணைந்தருள்வாய் உண்மைஉரைத் தவனே
சிலைநிகர்வன் மனங்கரைத்துத் திருவமுதம் அளித்தோய்
சித்தசிகா மணியேஎன் திருநடநா யகனே.
திருத்தகும்ஓர் தருணம்இதில் திருக்கதவம் திறந்தே
திருவருட்பே ரொளிகாட்டித் திருவமுதம் ஊட்டிக்
கருத்துமகிழ்ந் தென்உடம்பில் கலந்துளத்தில் கலந்து
கனிந்துயிரில் கலந்தறிவிற் கலந்துலகம் அனைத்தும்
உருத்தகவே அடங்குகின்ற ஊழிதொறும் பிரியா
தொன்றாகிக் காலவரை உரைப்பஎலாம் கடந்தே
திருத்தியொடு விளங்கிஅருள் ஆடல்செய வேண்டும்
சித்தசிகா மணியேஎன் திருநடநா யகனே.
(Source: http://www.thiruarutpa.org/thirumurai/v/T263/tm/thirukkathavan-_thiraththal)
Ramalinga Adigal comes to compose and sing the following that further explains the means to this blissful union.
என் பெருமானே என்னுள் வந்து அருளிய ஜோதி அது....
என் பெருமான் அருளிய ஜோதி அது....
திரை எனும் திரை எனும் என் பெருமான் காட்டிய திரை அது....
என் அருள் அப்பன் அருள் ஜோதி அது...
சீர்ஜோதி அது பெருஞ் ஜோதி அது... ஏறும் பெரும் ஜோதி அது
என்னுள் அது ஏறும் போது திரை அது விலகியது...
என்னுள் அது ஏறும் நிலையில் ஜோதி அது ஜோதி அது...
திரை எனும் திரை அது அருட்பெருஞ்ஜோதி அது...
The Siddha way or Neri is one of direct transmission, through touch, look, or technique leading to direct discipleship or குரு சீடனுக்கு தொட்டுக் காட்டும் நெறி. Experience tells us that this is true indeed. It's not an easy task for the Siddha though.
In going within Agathiyar says we will experience new frontiers and these experiences will vary from person to person. The result of this internal journey is true Jnana, he adds. After 18 years Agathiyar introduces us to kumbakam or retention of the breath, something that was forbidden earlier. If the sacred texts maintain a ratio of 1:4:2 that is 16 units of Purakam or inhalation; 64 units kumbakam or retention; and 32 units of exhalation, Agathiyar told us to retain for a length of the very first Teecha or Diksa or initiation mantra received from one's guru. Before we can go within, we need to expel or rid the body of the impurities and bring a balance to the 3 dosas that govern it, says Agathiyar. We have come to realize that the Siddhas who bring us to their path do not endorse a common formula for all but rather customize them to suit each candidate. The Siddhas take into account the temperament, the yearning, the merits, the will power, the determination, etc of each candidate separately and only then specify any method for their advancement and progress. For instance, when I was at the Kallar Ashram the very first time, Suresh from Tiruvannamalai who stayed back after the Pournami puja brought a rutracham seed and enquired about its authenticity and if he should wear it, Tavayogi took it and looked at it. He told him he could and cautioned him on the respect that is to be shown towards it when worn on him. After Suresh left with a broad smile, as his intent was fulfilled, Tavayogi turned to me and said: "We do not need it, my son."
This reminded me of reading about a similar incident that took place in the presence of Bhagawan Ramana. A well-known musician visiting Ramana Ashram was encouraged to sing more songs by Ramana who seemed to enjoy it. Ramana then sang the greatness of music and talked about its potential. On another occasion, a devotee who wanted to make a living rendering musical performances was made to reconsider his option by Ramana. Later, one of Ramana's followers questioned the great saint why he gave contradicting statements to these two gentlemen. Ramana replied that the blessing he gave to the earlier musician was apt for him and the disapproval for the devotee was appropriate for him too.
The Siddhas gave us 4 stages to walk on. In Sariyai one disposes of his physical body in service to the Lord. With Kriyai he uses his five senses to serve him. In Yogam he gives his soul to the Lord's service. Finally, he serves the Lord, spreading his teachings and words through jnana or the wisdom that arises from exploring his internal journey. From worshipping the Lord with a form or Uruvam as in an idol in Sariyai; in Kriyai he worships the flame that is Aru-uruvam; in Yogam he transits to worship without form or Aruvam, and goes beyond all three in Jnana to a new experience of God.
If originally it was the common Kamatchi Amman bronze lamp that we lit, Agathiyar asks us to replace it with an earthen lamp. Then he asks to continue retaining the Aganda Deepam that we had lit during his fest. He then comes to asks us to kindle the flame to burn brightly. Ramalinga Adigal comes to asks us to kindle the flame within to burn with such intensity that it shall draw aside the veil or curtain that stands between us and Erai, reminding us of Tirumular's song.
If originally it was the common Kamatchi Amman bronze lamp that we lit, Agathiyar asks us to replace it with an earthen lamp. Then he asks to continue retaining the Aganda Deepam that we had lit during his fest. He then comes to asks us to kindle the flame to burn brightly. Ramalinga Adigal comes to asks us to kindle the flame within to burn with such intensity that it shall draw aside the veil or curtain that stands between us and Erai, reminding us of Tirumular's song.
மனத்து விளக்கினை மாண்பட ஏற்றிச்
சினத்து விளக்கினை செல்ல எருக்கி
அனைத்து விளக்குந் திரியொக்க தூண்ட
மனத்து விளக்கது மாயா விளக்கே
S.Janarthan in his "Dhyana Yogam", published by Aruligu Amman Pathipagam, Chennai gives a gist of this song, "Lighting the Light on the topmost platform of Agnai, and subsequently kindling the other lights to burn with a similar intensity."
மேல் மாடமென்ற ஆக்ஞா ஸ்தானத்தில் ஒளி ஏற்றி, பிறகு கீழ் நிலையில் உள்ள மற்ற விளக்குகளும் அணைந்து போகாதபடி எல்லாவற்றிலும் திரியை ஒருசேர தூண்டிவைத்தல்.
Ramalinga Adigal composed and sang the following verses,
என் பெருமானே என்னுள் வந்து அருளிய ஜோதி அது....
என் பெருமான் அருளிய ஜோதி அது....
திரை எனும் திரை எனும் என் பெருமான் காட்டிய திரை அது....
என் அருள் அப்பன் அருள் ஜோதி அது...
சீர்ஜோதி அது பெருஞ் ஜோதி அது... ஏறும் பெரும் ஜோதி அது
என்னுள் அது ஏறும் போது திரை அது விலகியது...
என்னுள் அது ஏறும் நிலையில் ஜோதி அது ஜோதி அது...
திரை எனும் திரை அது அருட்பெருஞ்ஜோதி அது...
He went on to inform us that Agathiyar shall come within as the Jhothi to draw it aside. Tavayogi upon coming down the stairs at the famed Nattadreeswarar temple turned to me and said Agathiyar and (Lord) Siva are one. Agathiyar told me it is all Sivam. Ramalinga Adigal has on a couple of instances asked that we continue to hold on to the Holy Feet of "Appan Agathiyan" as he addresses Agathiyar. Agathiyar shall set aside the veil that hides Arutperunjhoti from us, he promises. Since we came to Agathiyar and his path, he will be the guiding light, he says. He asks that we continue on his path. Agathiyar shall lead us to Arutperunjhoti. Agathiyar remains a guiding light to us, then, now and forever.
He went on to inform us that Agathiyar shall come within as the Jhothi to draw it aside. Tavayogi upon coming down the stairs at the famed Nattadreeswarar temple turned to me and said Agathiyar and (Lord) Siva are one. Agathiyar told me it is all Sivam. Ramalinga Adigal has on a couple of instances asked that we continue to hold on to the Holy Feet of "Appan Agathiyan" as he addresses Agathiyar. Agathiyar shall set aside the veil that hides Arutperunjhoti from us, he promises. Since we came to Agathiyar and his path, he will be the guiding light, he says. He asks that we continue on his path. Agathiyar shall lead us to Arutperunjhoti. Agathiyar remains a guiding light to us, then, now and forever.
Tavayogi once told us that Agathiyar had come pretty easy to reside both in our homes and hearts as opposed to the difficulties he faced seeking him in the jungles and hills before gaining sight of His Holy Feet. Bhogar told us that the path will be made easy for us to travel and attain the abode of Agathiyar. Ramalinga Adigal addressed my 3-year-old granddaughter telling her that he had to engage in severe austerities for 12 years to reach Agathiyar's feet while she has caught his feet at such a young age. Agathiyar knowing that I cannot stand pain made sure that I suffer minimum be it in illness or in carrying out my tapas. We are blessed to hear these words. We do not know how to repay their kindness and compassion. Now I am beginning to feel that I should consider building a temple for Agathiyar, something he had asked at the very beginning of my journey and that he shelved seeing my disinterest to do so, as a show of my appreciation and gratitude to all that he has given us, and so that others can come to his fold too.