ZERO

Nandhini Vijayakumar shared a favourite song of mine penned by Kannadhasan for the movie Valarpirai, 1962. But she shares more facts regarding how the song came to be written by the poet laurel for his former atheist friends, explaining the concept of Erai, upon their insistence to proof the existence of Erai.

கவிஞர் கண்ணதாசன் நாத்தீகத்திலிருந்து மீண்டு, ஆன்மீகத்திற்கு மாறி, அர்த்தமுள்ள இந்துமதம் படைத்து பெறும் புகழ் பெற்றிருந்த நேரம். இதை பொறுக்க முடியாத சில அன்பர்கள் ஒரு அதிகாலையில் கவிஞரை சந்தித்து கடவுள் "இருக்கிறானா? இருந்தால் எங்களுக்கு காட்டமுடியுமா?." என கிண்டலாக கேட்டனர். 

அதற்கு கவிஞரோ அடுத்த நொடியே எந்தக் குறிப்புமின்றி காட்டாற்று வெள்ளமென கரை புரண்டோடிய கவிதை வடிவான பதிலடி கண்டு வந்தவர்கள் வாயடைத்து திரும்பினர். இறைவன் குறித்த கவிஞரின் அற்புதமான தத்துவம் இதோ!

கண்ணதாசனின் "அவன்தான் இறைவன் கவிதை."

பூஜ்ஜியத்துக்குள்ளே ஒரு
ராஜ்ஜியத்தை ஆண்டுகொண்டு
புரியாமலே இருப்பான் ஒருவன் - அவனைப் புரிந்துகொண்டால் அவன்தான் இறைவன்

தென்னை இளநீருக்குள்ளே
தேங்கியுள்ள ஓட்டுக்குள்ளே
தேங்காயைப் போலிருப்பான் ஒருவன் - அவனைத் தெரிந்து கொண்டால் அவன்தான் இறைவன்

வெள்ளருவிக் குள்ளிருந்து
மேலிருந்து கீழ்விழுந்து
உள்ளுயிரைச் சுத்தம் செய்வான் ஒருவன் - அவனை உணர்ந்து கொண்டால் அவன்தான் இறைவன்

வானவெளிப் பட்டணத்தில்
வட்டமதிச் சக்கரத்தில்
ஞானரதம் ஓட்டிவரும் ஒருவன் - அவனை நாடிவிட்டால் அவன்தான் இறைவன்

அஞ்சுமலர்க் காட்டுக்குள்ளே
ஆசைமலர் பூத்திருந்தால்
நெஞ்சமலர் நீக்கிவிடும் ஒருவன் - அவனை நினைத்துக்கொண்டால் அவன்தான் இறைவன்

முற்றும் கசந்ததென்று
பற்றறுத்து வந்தவர்க்கு
சுற்றமென நின்றிருப்பான் ஒருவன் - அவனைத் தொடர்ந்து சென்றால் அவன்தான் இறைவன்

கற்றவர்க்குக் கண் கொடுப்பான்
அற்றவர்க்குக் கை கொடுப்பான்
பெற்றவரைப் பெற்றெடுத்த ஒருவன் 

- அவனைபின்தொடர்ந்தால் அவன்தான் இறைவன்

பஞ்சுபடும் பாடுபடும்
நெஞ்சுபடும் பாடறிந்து
அஞ்சுதலைத் தீர்த்துவைப்பான் ஒருவன் 

- அவன்தான் ஆறுதலைத் தந்தருளும் இறைவன்

கல்லிருக்கும் தேரைகண்டு
கருவிருக்கும் பிள்ளை கண்டு
உள்ளிருந்து ஊட்டிவைப்பான் ஒருவன் 

- அதை உண்டுகளிப் போர்க்கவனே இறைவன்

முதலினுக்கு மேலிருப்பான்
முடிவினுக்குக் கீழிருப்பான்
உதவிக்கு ஓடிவரும் ஒருவன்

- அவனை உணர்ந்து கொண்டால் அவன்தான் இறைவன்

நெருப்பினில் சூடு வைத்தான்
நீரினில் குளிர்ச்சி வைத்தான்
கறுப்பிலும் வெண்மை வைத்தான் ஒருவன்

- உள்ளம் கனிந்து கண்டால் அவன்தான் இறைவன்

உள்ளத்தின் உள் விளங்கி
உள்ளுக் குள்ளே அடங்கி
உண்டென்று காட்டிவிட்டான் ஒருவன் 

- ஓர் உருவமில்லா அவன்தான் இறைவன்

ஒன்பது ஓட்டைக்குள்ளே
ஒருதுளிக் காற்றை வைத்து
சந்தையில் விற்றுவிட்டான் ஒருவன் 

-அவன் தடம் தெரிந்தால் அவன்தான் இறைவன்

கோழிக்குள் முட்டை வைத்து
முட்டைக்குள் கோழி வைத்து
வாழைக்கும் கன்றுவைத்தான் ஒருவன் 

- அந்த ஏழையின் பேர் உலகில் இறைவன்

சின்னஞ்சிறு சக்கரத்தில்
ஜீவன்களைச் சுற்ற வைத்து
தன்மைமறந்தே இருக்கும் ஒருவன் - அவனைத் தழுவிக் கொண்டால் அவன்தான் இறைவன்

தான் பெரிய வீரனென்று
தலை நிமிர்ந்து வாழ்பவர்க்கும்
நாள் குறித்துக் கூட்டிச்செல்லும் ஒருவன்

- அவன்தான் நாடகத்தை ஆடவைத்த இறைவன்

Kannadhasan equates the kingdom of Erai as the zero from where he rules all of creation. It comes as no surprise when the famed Dr Shakuntala Dewi who fell in love with numbers even as a three-year-old child, and came to travel the world giving talks and demonstrations of her marvellous talent in mathematics, too regards the zero as a symbol for a void or nothingness. Although simply 'nothing' it makes a vast difference and importance in terms of its presence and positioning in a number. She reveals a stark truth that the zero has the capability of destroying another number - zero times anything is zero. (Source: Figuring the Joy of Numbers, Orient Paperbacks, 1994)

Vinnith Ramamurti, in his blog https://www.mayiliragu.com/2014/05/zero-and-infinity.html says that the zero is the primordial source of infinity.

Now,we can equate zero to nothingness, right? Zero means just nothing. Non-existent. And infinity would generally mean a quantity just too large, endless as we can't put an end to it (for example,the numbers after the decimal in the value of pi (3.142)... is infinite. Simple ).

We conclude something to be nothing when our experience about it is beyond the truth.For instance, there was a time when people simply concluded air to be nothingness. Now, we have concluded that the air surrounding us is in fact, rich in microorganisms, particles, pollen and so many other things, invisible to the naked eye... We generally conclude air being nothing earlier because it was beyond our understanding.. Whatever we do not fully know, we assume it to be nothing. We make incomplete decisions.. We look at a fruit from the outside and assume it to be good, because our eyes only perceive the superficial good appearance of the fruit. But this idea changes when we find a worm or maggot once we slice the fruit.. So when the fruit was unsliced, the state of the worm is nothingness - it is Non-existent in our understanding or experience.

Now,what I would like to point out is the idea of ZERO, ( 0 ) is Brahman/ Supreme Godhead. And the idea of infinity is all the manifestations of the five elements that we see and experience.

So infinite is just the many many expressions of the supreme Reality- or simply put as zero in mathematical terms.

So what I understand here is that, when we concentrate on multifolding the expressions of the God- we drive ourselves further from God. Here, God is zero and the expressions of God are all the non-zero number.. being it anything.

The expressions of God often delude us into illusions..Our body, I would say is like a non-zero number, is bound to perish one day... and become ash.. The holy vibhooti is a great reminder for this, isnt it ? Our body is bound to be burnt to ashes one day. Although they are the expressions of God, we do not bother seeing God .. Just like how our body, every cell of it is vibrant with the existence of God, we fail to see God as it is..We see it with illusions..such that this body is truly existent and permanent.

The blog http://hinduspritualarticles.blogspot.com/2014/04/blog-post_26.html explains the concept of zero with beautiful, practical and logical examples and illustrations. Translated, it brings across the idea that with a single line one would not be able to state whether it is long or short. You need another line laid or drawn adjacent to it. Similarly, a line never ends; only we would have run out of paper or space. The only way to say that we have reached the end of the road is to go within or in the case of the line, the only way to say that the line has ended is to slowly curve it till it meets the starting point or the start of the line. An eclipse or circle emerges. The line becomes puranam or complete. All the search outwards (the line) ends then. 

அறிவைத் தேடித் தன் மனத்தில் இருந்து புறப்பட்டவன், தன்னை நோக்கித் திரும்பி, ஒரு வட்டமடித்துத் தனது மனத்துக்குள்ளே இறங்கும்போதுதான், அவனது தேடல் பூரணமடைகின்றது.

உலகில் அனைத்தும் உண்டு என்பதையும், ஆனால், எதுவுமே நிலையானதில்லை என்பதையும் புரியவைக்கும் பூரணம் இது.

‘மனித வாழ்க்கையின் அடிப்படையே ஆசைகள்; ஆசைகள் இல்லாமல் வாழ்க்கை இல்லை...’ என்பதையும், ‘துன்பங்களுக்கெல்லாம் நாம் கொள்ளும் ஆசைகளே காரணம்; தவிர்க்கப்பட வேண்டியவை ஆசைகளே...’ என்னும் முரணையும் புரிய வைக்கும் பூரணம்.

இந்தப் பூரணத்தின் குறியீடுதான் பூஜ்ஜியம். தூய தமிழில், சுழியம்.

We came as a dot or a spot on this wide space. We turned out to become a line drawn and driven by our desires. The line lengthens with our neverending desires and wishes. We will never form the circle that is spoken of unless we stop going on and on, seeking further and further, hoping for a blue sky or a rainbow or a silver cloud beyond the hills.

This concept could not be better expressed in the words - "Aandavan Uraikindra Edam Thangal Ullam, Athuve Payanathin Thodakkamum, Mudivum" - that Tavayogi wrote when I asked him to autograph my copy of his book Andamum Pindamum.

தேடுதலைத் தன்னிலே இருந்து தொடங்கி தன்னிலேயே முடிக்கும் வட்டம்தான் பூரணம்.

Tavayogi dedicated his first book to Agathiyar through the following verse.

அண்ட பிண்டங்களின் மூலப்பொருளே

அறிவில் துலங்கி நிற்கும் அறிவொளியே
அடியவனென் உள்ளத்து ஊறும் நறும் சுவையே
யாவரும் காண்பதற்கரிய மெய்ப் பொருளே
ஒலியாய் ஒளியாய் உயிராய் நின்றிலங்கும் கருவே
தத்துவங்கள் யாவிலும் தனித்தனி விளங்கும் விளக்கே
உயிரே வாசியாய் வாசியே உயிராய் நடத்தும் நற்பதமே
இறைநிலை அதனை பரவெளியாய் உணர்த்திய பரமே
அண்ட பிண்ட சிறு நூல் படைக்க அருளிட்ட சற்குருவே
அடிபணிந்தேன் நின் பாதம் அகத்தீசர் அருளுகவே

In this space or ether, we write our story. So have our forefathers written theirs. So will our generation write theirs too. The space is Erai. We have all come to tell our story. Some are remembered for generations to come. Others sink into oblivion.

I did not come to the Siddha path seeking the Siddhas because I had problems. I did not go seeking a guru to lead me on. I did not seek to know the rituals and procedures involved. It was all given, sent and gifted to me by Agathiyar. Adopting all that was shown and learning from experience and with all the subtle lessons gained from these experience, Agathiyar moulded us not into saints or Siddhas but into a better person. With prayers and charity as two vehicles to balance the scale of karma, he walked with us, protecting us from harm's way. Many transformations took place within us creating the ideal conditions for him to come and settle within too. 

Today we at ATM have come one circle. We started on a search that brought us to many places and many personalities, events and happenings that all added on to our quest and thirst to know more that has today been quenched as we slowly began to turn back inwards and moved within to the place where we originally started - the void or the nothingness or the zero. The mountain is a mountain again. 

Before I had studied Ch’an for thirty years, I saw mountains as mountains, and rivers as rivers. When I arrived at a more intimate knowledge, I came to the point where I saw that mountains are not mountains, and rivers are not rivers. But now that I have got its very substance, I am at rest. For it’s just that I see mountains once again as mountains, and rivers once again as rivers.” First there is a mountain, then there is no mountain, then there is. - A koan by the Chinese Ch’an [Zen in Japanese] master Qingyuan Weixin from the Tang Dynasty. 

(Source: https://tricycle.org/magazine/first-there-mountain-then-there-no-mountain/)

Today we have arrived home. We have arrived at our destination. The search has stopped. We have come one full cycle. The search started from within and had now come to an end having settled within again. Ram Dass in "Going Home", says "When I don't know who I am, I serve you. When I know who I am, I am you", bringing us back to the starting point - the zero point.