After calling us to His path through a Nadi reading; sending us on a pilgrimage of temples to perform remedies for our past faults or karma; having us serve Him as a servant would, singing His praises, and worshiping Him, He had us perform His puja every Thursday, that was a day auspicious to the worship of gurus, on Full moon, and New moon days besides other auspicious days. He sent a guru in the physical form to officially initiate us into His path. The guru laid the bridge for us to connect with Him. The guru led us on an actual journey, walking the bridge, into the forest and hills seeking out His abodes "getting our feet wet". The guru led us on performing rituals, "getting our hands into the fire pit" in bringing Him over to our abodes. The guru got us to bend our rigid torso to the rhythm of Yoga asanas. The guru brought us to take notice of "the dance of life" - our breath. The guru in us opened our hearts to bring forth compassion towards other humans, animals, and plants, initiating us to carry out charity. Only after that did He show us his 5 tenets for humanity written and presented at the Tamil Sangam of the past, which revealed man's purpose in taking birth. It brought delight in us that we had followed and had fulfilled these tenets unknowingly.
After 18 years of adhering to the above, he brought an abrupt stop to all these. There was no reason to read the Nadi anymore as he began to speak through his devotees. There was no reason to carry out remedies as the most compassionate father took care of our past errors and mistakes. There was no reason to patronize temples as he had moved into our homes and our hearts making it a temple. There was no reason to seek Him out as he had come to live within. There was no reason to chant mantras or conduct rituals as they were going on silently within. There was no reason to carry out charity as the merits of these deeds had come as an armor to us. As for the rituals he had us commit to carrying his annual vizha or fest only once a year that coincides with the day of Thaipusam. But just to please a couple of devotees he had them come around once a week to bathe and dress his murthi or statue at AVM. Even before the pandemic came to force us to stay indoors He had made us stay indoors. He closed the two WhatsApp groups Agathiyar Vanam Malaysia (AVM) and its charity arm Amudha Surabhi (AS) but retained only the registered society Persatuan Teman Setia (PTS) to continue with its regular charitable programs. Not wanting to disrupt them in any way, He promised that others shall come to man the helm.
He now had us go within. He had us take the tools in Yoga and practice going within. To those who found it hard to let go of their hold on all the beautiful things that came with His worship, the regular gatherings, the chat, the group prayers, the satsang, the food, etc he reminded them too of their purpose now. For those, we were concerned about others left stranded in the midst of the journey He pointed out that one has to keep up and keep close to the guide or lose his way or be prepared to be left behind. They have to catch up and keep pace. The guide too is reminded to carry on without stopping or waiting for others to catch up for his journey then shall stall. I remember now how I used to run behind Tavayogi trying to catch up on him as he made quick paces through the jungle tracks and steps never for a moment looking back to check if I was following. Tavayogi was like a man possessed. But today I understand pretty well his urgency and the need to be focused on the path.
He tells us that as we journey further the path narrows eventually allowing only one to trespass at any one time as opposed to the path of Bakti or devotion where people converge in large numbers all year round. It shall be a solo journey.
Time and again we are reminded of what we are to do, to stay focus on why we came, and on our purpose here. When we tend to be led astray and begin to invest in the happenings around us He comes strongly to remind each individual of his purpose in coming here. Amidst all the prophesies dished out these days about the world coming to an end that we have been hearing from back then, some purportedly foretold by the Siddhas too, causing fear, uneasiness, and uncertainty, Agathiyar comes to tell us to keep to what we were tasked to do and never concern about those for it is Lord Siva's Leela and gameplay. To another devotee who was visibly disturbed by happenings in another group, He came on with some strong words telling him to be focused on his purpose even if the world was to end. He reminded me through my three-year-old granddaughter to take stock of my life and not "harass her". I used to disturb her when she watches her favorite cartoon "Masha and the Bear" telling her that I had seen this numerous times. She replies casually, "Go away. I want to watch." Then one day I uttered the same. She immediately became stressed out and told me, "You take care of your life; I shall take care of mine. (நீ உன் வாழ்க்கையை பார்; நான் என் வாழ்க்கையை பார்க்கிறேன்)". That stunned me. I knew then that Agathiyar was telling me to mind my business and do what I came to do. Having done charity in the past, even if we see an opportunity to do some good these days the opportunity slips from our hands. The opportunity is now given to another to do some good just as He reminded us that others will come this way to carry on these good deeds. For instance, as I was waiting for my wife to finish her appointment with the doctor, a saw this old man whom I had seen numerous times in my daughter's neighborhood, leaving the hospital grounds. He was old and was hunched. He always had a bandage wrapped over his right leg and carried a bag. I thought of asking him to wait a while, while my wife completed her checkup. I could then send him home. Just at that moment a car stops and the good samaritan after asking the old man some questions picks him up, keeping asking him if he knew his way back home. Just a couple of days back after I had my tooth extracted, as I drove out of the car park, I saw another man, his leg in a cast and walking with the aid of crutches, I stopped my car alongside. Before I could alight, there was a long queue of cars piling up. I had to move.
Today a devotee reminded me of staying focused on our purpose when she sent in something she had read. I had already written about this some time back. But as the reminder was pertinent to our cause and timely I shall share her sharing and revisit my earlier post on it. This is an episode from Sadhu Om's life with Bhagawan Ramana.
நடராஜன் என்பவர் பகவான் ரமணரின் பக்தர். அவர் முதன்முறை அண்ணாமலைக்கு வந்தபோது பகவான் ரமணரின் அருட்காட்சி கிடைத்தது. அதன் ஈர்ப்பினால் மறுமுறையும் அண்ணாமலைக்கு வந்தார். விடியற்காலையில் எழுந்தவர், மலை மேல் சென்று ஏகாந்தத்தில் திளைத்திருந்தார். அவ்வப்போது தோன்றிய உணர்வுகளை கவிதையாக எழுதிக் கொண்டிருந்தார். நேரம் போனதே தெரியவில்லை. ஏழு கவிதைகளை எழுதி முடித்த பின் தான் உணர்ந்தார், ஆச்ரமத்தில் காலை உணவுக்கான நேரம் கடந்து விட்டது என்பதை. உடனடியாக ஆச்ரமத்திற்கு விரைந்தார்.
அங்கே எல்லோரும் உணவு உண்டு விட்டு ஒருவர் பின் ஒருவராக வெளியே வந்து கொண்டிருந்தனர். அதனால் நடராஜன் தயக்கத்துடன் ஒதுங்கி நின்றார். அங்கிருந்தவர்களில் ஒருவர், “ஏன் இங்கேயே நிற்கிறீர்கள் உள்ளே இலை போடப்பட்டு உங்களுக்கு உணவு தயாராக இருக்கிறது.. பகவான் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருக்கிறார். உள்ளே செல்லுங்கள்” என்றார்.
நடராஜன் உள்ளே சென்றார். பகவான் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தார். நடராஜனுக்கும் இலை போடப்பட்டிருந்தது. சாப்பிடுமாறு அங்குள்ளோர் வலியுறுத்தவே கூச்சத்துடன் அமர்ந்து உண்ண ஆரம்பித்தார்.
சிறிது நேரத்தில் உணவை உண்டு விட்டு கை சுத்தம் செய்வதற்காக பகவான் எழுந்தார்.
பகவான் எழுந்து நிற்கும்போது தாம் அமர்ந்திருப்பது சரியன்று என்று நினைத்தார் நடராஜன். அதே சமயம் இலையிலிருந்து எழுந்தால் மீண்டும் அமர்ந்து உண்பது நியதிப்படி சரியல்ல என்றும் எண்ணியதால் இருக்கையிலிருந்து சற்றே எழுந்திருப்பது போல் தன் உடலை உயர்த்தினார்.
அதைப் பார்த்த பகவான், “வந்த வேலையைப் பார்” என்று சொல்லி விட்டு நகர்ந்தார். ”சாப்பிடுவதற்காக வந்த நீ சாப்பிடு. அதை விட்டு விட்டு இந்த மாதிரி எல்லாம் எழுந்து நின்று எனக்கு மரியாதை செய்ய வேண்டியதில்லை” என்று பகவான் சொன்னதாக உணர்ந்தார், நடராஜன். ஆகவே மீண்டும் சரியாக இலை முன் அமர்ந்து உண்ண ஆரம்பித்தார். அதே சமயம் பகவானையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். சமையற்கூட வாசல் தாண்டிய பகவான் திரும்பி நடராஜனை உற்றுப் பார்த்தார். பின் மீண்டும், “வந்த வேலையைப் பார்” என்று சொல்லிவிட்டுப் படி இறங்கினார்.
நடராஜனுக்கு ஒரே திகைப்பு. பகவான் எதற்காக மீண்டும் அப்படிச் சொன்னார் என்பது தெரியாமல் குழம்பினார். “ஓ.. நாம் சாப்பிடுவதை விட்டு விட்டு பகவானை வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறோம். அதைத் தான் பகவான் அப்படிச் சொல்கிறாரோ, ஒருவேளை கவிதை எழுதிக் கொண்டிருந்தோமே, அதைப் பாதியில் விட்டு விட்டு சாப்பிட ஓடி வந்து விட்டோம். அதைத் தான் சொல்கிறாரோ என நினைத்துக் குழம்பினார். பின் உணவை உண்டு விட்டு மீண்டும் மலைமேல் சென்று கவிதை எழுத ஆரம்பித்தார்.
மதியம் ஆச்ரமம் வந்தவர், உணவு உண்டு விட்டு பகவானின் ஹாலில் போய் அமர்ந்தார். அப்போது பகவான் இவரை மீண்டும் உற்றுப் பார்த்தார். பின் மறுபடியும், “வந்த வேலையைப் பார்” என்று சொன்னார்.
நடராஜனுக்கு ஒன்றுமே புரியவில்லை. பகவான் ஏன் சொன்னதையே திருப்பித் திருப்பிச் சொல்கிறார் என்பதும் தெரியவில்லை. பகவானிடம் விளக்கம் கேட்கவும் தயக்கமாக இருந்தது ஆகவே அதுபற்றிச் சிந்தித்து பேசாமல் அமர்ந்திருந்தார்.
”ஓ.. நாம் எதற்கு அருணாசலம் வந்தோம்? கவிதை எழுதவா? இல்லை அருணாசலரை தரிசிக்க. பகவானின் உபதேசம் பெற. அதை விடுத்து எதை எதையோ செய்கின்றாய் என்பதைத் தான் பகவான் “வந்த வேலையைப் பார்” என்று சொல்லி குறிப்பால் உணர்த்துகிறார் என்று நினைத்தார்.
சில நாட்கள் ஆச்ரமத்தில் தங்கினார். பின் தன் சொந்த ஊரான புன்னை நல்லூருக்குச் சென்றார். ஆனால் அங்கேயும் இருப்புக் கொள்ளவில்லை. “வந்த வேலையைப் பார்” என்ற குரல் அவருள் ஒலித்துக் கொண்டே இருந்தது தன் வேலையை விட்டு இட்டு ஆச்ரமத்துக்கே வருவதாக பகவானுக்குக் கடிதம் எழுதினார். ஆனால் பகவானின் சம்மதம் கிடைக்கவில்லை.
தினந்தோறும் தனிமையால் அமர்வார். தியானத்தில் ஆழ்வார். பகவானைப் பற்றிச் சிந்திப்பார்.
ஒருநாள் “வந்த வேலையைப் பார்” என்று பகவான் சொன்னதன் உண்மையான பொருள் அவருக்கு விளங்கியது.
“உடல் தாங்கி வந்திருக்கும் நீ இந்த உடலல்ல. ஆத்மா என்பதை உணர். அதற்காகத் தான் நீ வந்திருக்கிறாய் என்பதைப் புரிந்து அந்த உண்மையில் நிலைத்திரு” என்பதையே பகவான் உபதேசமாகத் தனக்கு உணர்த்தினார் என்பது புரிந்தது. அதன்பின் தன் சொத்துக்களை எல்லாம் விற்று விட்டு ரமணாச்ரமம் வந்தார். பகவானின் அனுமதி பெற்றுத் துறவறம் பூண்டார். ”சாது ஓம்” ஆனார். பகவானையே சரணடைந்து அருணாசலத்திலேயே வாழ்ந்து அங்கேயே நிறைவெய்தினார்.
பகவானைப் பற்றி ”ஸ்ரீ ரமண வழி”, ”உபதேச வுந்தியார் விளக்கவுரை”, ”ஸ்ரீ ரமண ஸஹஸ்ரம்”, ”ஸ்ரீ ரமண வருகை”, ”ஸ்ரீ பகவத் கீதாசாரம் பொழிப்புரை”, ”ஸ்ரீ அருணாசல ஸ்துதி பஞ்சகம் விளக்கவுரை”, ”குருவாசகக் கோவை உரை”, ”அநுவாத நூன்மாலை உரை”, ”ஸ்ரீ அருணாசல வெண்பா”, ”ஸ்ரீ ரமண கீதம்”, ”ஸ்ரீ ரமண வர்ணங்கள்” என பல நூல்களை எழுதியிருக்கிறார், சாது ஓம்.
அவர் வந்த வேலையைப் பார்த்து நிறைவெய்தினார்.
I carried his story at https://agathiyarvanam.blogspot.com/2020/08/we-are-being-watched.html. A couple of weeks after arriving at Ramanashramam, Sadhu Om had a "rude awakening" as we learn about the Sadhu from http://sadhuom.net/, http://www.arunachalasamudra.org, and https://realization.org/
At this point, Sadhu Om realized that the words were Sri Bhagavan's upadesa for him, to look after the business for which he was born in this world.
Cyndi Dale in her book "New Chakra Healing", Llewellyn Publications, 1996, gives us a wonderful and enlightening snapshot of the creation of purpose.
Upon separating from the Divine Source, we each receive a torch representing one of the truths or principles of the universe. That torch becomes our essential purpose, and our soul's job was to carry our purpose forward until we achieved it. However, as our souls added new dimensions, including a mind and a body, it obviously became hampered by blocks and resistance. That is why our souls have entered one life after another; each life has presented the opportunity to live out different life task designed to clear any issues, beliefs, or experiences that prevent the achievement of the essential purpose. Living our purpose is the dynamic process whereby we heal our blocks and misperceptions while expressing our true selves.
She says living our purpose is fully expressing our spiritual self in the material world. She adds that living our purpose is proof that we have achieved completion or பூரணம் (puranam), as Agathiyar says too. Thank you Cyndi for an enlightening piece.
TD Jakes in his book "Destiny" asks us to find out our purpose in life and step into it. He says of himself,
"... I have lived a life that I was drawn to. I have been pulled to a call that has drawn me from the mundane acquisition of lives mementos to the far more rewarding task of doing something with my life that only I could uniquely accomplish."
If Agathiyar lists out man's purpose in coming in his 5 tenets, God told Neale Donald Walsch the same too, to "Awaken the Species", in his "Conversation with God". God says that we are here foremost to uplift the Self and others bringing an awakening. If the 5 tenets were the tasks given to man generally, we need to go further and find our soul's purpose in coming and be focused on carrying it out, never losing sight of it. When I ask Agathiyar to know the true and real purpose of me taking birth, he brought me to the portal or door of meditation. Traversing through the chakras, when one stands at the door to the last chakra, his true purpose in taking birth shall dawn on him, says Agathiyar. The effort has to come from us. It has to be earned.
Cyndi Dale says it beautifully,
"We are to look for the points of contact, the doorways or portals, the revolving doors that link the visible and invisible. To enter our revolving doors is to enter the realm of purpose. That purpose is our ultimate calling. It originates in our spirit or our essence, the self that was and is one with the Divine Source and the energy behind creation."