Bala Chandran had posted the following on fb sometime ago.
He invited me in,
ஆவென்று மழை கொட்ட, வசிக்கும் வீடு இடிந்து விழ, வீட்டில் மனைவி உடல் வலியால் துடிக்க, அடிமை என்னும் மாடு சாக, விதை மட்டுமே வீட்டில் இருந்ததால் அதை விற்க ஓட, வழியில் கடன் கொடுத்தவன் வழி மறித்து நிற்க, அந்த நேரம் பார்த்து நெருங்கியவர் மரண செய்தி வர, இந்நிலையில் காலில் பாம்பு தீண்ட , முக்கியமான விருந்து வர , அரசன் நிலத்தை உழுது உண்டதுற்கு வரி கிஸ்தி கேட்க, குருவும் எதிரே தோன்றி தட்சணை தாவேன்றாரே" இப்படி பட்ட துயரமான நிலையில் குரு வசிஷ்டர் தட்சணை கேட்க, அந்த குடியானவன் கையிலிருந்த விதையை வேறு எதுவும் செய்யாது குருவின் கையில் குடுத்து "அய்யனே, குருவே நீ தான் என்று சரணாகதி அடைந்தான்". அவ்வாறு செய்தவுடன் அவன் எல்லா துன்பமும் உடனே காணமல் போனது என்று கிராம வழி கதை உள்ளது.எத்தனை துன்பம் வந்தாலும் குருவின் வழி நிற்கவேண்டும். ஞான வழி காட்டும் குரு நம்மிடம் எதிர்பார்ப்பது காசு பணம் இல்லை. அவர்கள் நம்மிடம் எதிர்பார்ப்பது வைராகியம், ஒழுக்கம் மற்றும் அசையாத நம்பிக்கை தான். இந்த மார்கத்திற்கு தடையாய் உள்ள நம் பழக்கங்களை விடுவதே அவர்களுக்கு செலுத்தும் சிறந்த குரு காணிக்கையாகும்.
The translation goes:
The rain pours, the house comes down, the wife is in pain, the cow dies, the only remaining thing was the seed, rushing to sell it in return for cash, the creditor steps onto the path, the news of the death of a close one is received, a snake chooses this moment to bite, an important event awaits, the king comes for the taxes, and the Guru too comes along seeking his offering. At this moment of extreme trial and tribulation, Guru Vasishta seeks his offering. What can he do but to surrender the seed to his Guru. And giving away the only possession he had, he surrendered to Guru Vasishta. The moment he surrendered to the Guru, all his miseries and sorrows vanished immediately!
The message conveyed in this story is be what may befall us, we should be steadfast on the path shown by the Guru. The Guru does not expect money from us, instead expects determination, steadfastness, good morals, and unwavering faith and belief. The best offering to the Guru would be giving up all negativity.
There is so much of truth in these statements.
The following verses from Nakkirar's hymn to Lord Ganapathy has always intrigued and captivated me. The hymn tells of a beautiful relationship between the Guru and the Disciple.
மோனா ஞான முழுதும் அளித்து
சிற்பரிப் பூரண சிவத்தைக் காண
நற்சிவ நிட்கள நாட்டமுந் தந்து
குருவுஞ் சீடனுங் கூடிக் கலந்து
இருவரும் ஒரு தனியிடந் தனிற் சேர்ந்து
தானந்தமாகித் தற்பர வெளியில்
ஆனந்த போத அறிவைக் கலந்து
ஈசனிைணயடியிருத்தி
மனத்தே நீயே நானாய்
நானே நீயாய்க்
காயா புரியைக் கனவெனவுணா்ந்து
எல்லாமுன் செயலென்ேற உணர
நல்லா உன்னருள் நாட்டந் தருவாய்
காரண குருவே கற்பகத் களிேற
வாரணமுகத்து வள்ளலே போற்றி
mona gnana muluthum alitthu
sirparipoorana shivattai kaana
narshiva nitkala naattamum thanthu
guruvum seedanum koodi kalanthu
eruvarum oru tani edam thanil sernthu
thaananthamaagi tarpara veliyil
aanandha bhotha arivai kalanthu
esan enaiyadi erutthi manathay
neeye naanaai naane neeyaai
gaayaa puriyai kanavena unarnthu
yellaam un seyalendray unara
nallaa un arul naatham tharuvaai
kaarana guruve karpaga kalire
vaarana mugatthu vallale potri
He invited me in,
He listen me out,
He showed me a path,
He invited me to his path,
He accepted me,
He hugged me,
I tagged along,
I listened intently,
I wanted more,
He showed me his way of living,
He shared his space,
He shared his shawl,
He shared his food,
He shared his thoughts,
I loved him,
He loved me more,
I loved only him,
He loved all,
My child falls sick,
He prays for her,
My child breaks her leg,
He prays for her,
I stumble along,
He prays for me,
He takes a fall,
So that others are saved,
He takes a fall,
So that others are saved,
That is the Guru, that is Tavayogi, Kallar Sitthan, Kallar Munivar!