Friday, 29 November 2024

LOVE

At times we need someone to remind us of our love for another. I guess for those who forget, the reminder can come drastically as in a tragedy. If we have sidelined someone the tragedy reminds us of his or her existence. If were had parted in anger, a tragedy reminds us to pay a visit and reconcile. But most of the time love just seems to disappear from our lives. Then there comes a child who showers us with love. He or she does that without wanting something or anything. Their love is pure. I compiled the following video of my grandchildren that speaks for itself.


Here in this short film, a kid comes to jolt the past memory of a grandpa in passing and rekindle his love for his wife again, something that fell into the abyss, in his old age.


When the old are deserted in their old age, what remains are memories. They revisit these memories provided they are not senile and still have a healthy mind. My wife is now looking after her elderly parents in her hometown. It pains her to see these 90 and 80-year-olds lose their abilities at this age. I believe rather than bring a miracle in their lives at this age, Agathiyar is making sure that they are comforted until their last days.


For those left alone in their old age, if they had befriended God he comes to keep them company till their last hours.


The lyricist Yugabharathi writes if only love fills all of this space, what could be more wonderful, வெளியெல்லாம் காதலால் நிறைத்தால், அதற்கீடேது சாமி.

மனமெங்கும் மாய ஊஞ்சல்
உனதன்பில் ஆட ஆட
மழை பொங்கும் தூய மேகம்
உயிர் உள்ளேச் சாரல் போட
கோடையும் வாடையும்
பாத்திடா தாவரம்
வரம் நீ தந்தாய்
வான் பூக்குதே
நான் உன் தோளில் கண் சாய
விண்மீன்கள் பொன் தூவ

காற்றிலே சிறகை நாம் விரித்தால்
துளி ஆகாதோ பூமி
வெளியெல்லாம் காதலால் நிறைத்தால்
அதற்கீடேது சாமி
எங்கும் மாய ஊஞ்சல்
உனதன்பில் ஆட ஆட
மழைப் பொங்கும் தூய மேகம்
உயிர் உள்ளேச் சாரல் போட

முத்தம் வைக்கும்
வேனீர் காலங்கள்
கட்டிக் கொள்ளும் ஈரக் கோலங்கள்
உன் கால் தடம் நானே
என் தாய் நிலம் கண்டேனே
தடாகம் தேகம் வாழும்
காணும் மீன்கள் நீ
நான் மண் சேர்ந்து நீர்ப் போல
உன் சாயல் கொண்டேனே

மரம் ஒரு இசை
மொட்டரும்பு ஒரு இசை
கடல் ஒரு இசை
நம் உடல் ஒரு இசை
நிலவொளி வீசும்
காற்றில் பேசும்
பறவையின் தாய்மை யாழிசை
வெண் சிறகை வீசும்
மூச்சுக் காற்றிலே
கண் உருகப் பாடும்
கோடி மூங்கிலே
உன் மொழிகளோடு
தேன் வழிகிறதே
என் மார்பிலே
நீ பேசும் வாசம்
நீ அல்லவா

(Source: https://tamilpadalvarigal.com/manamengum-maaya-oonjaal-song-lyrics-gypsy/)



Indeed, imagine a world filled with love and laughter. It is hard to come by though. The only moments we find love and laughter go hand in hand are when one is in love and when we are with the kids. This is even absent in the presence of gurus. There is only fear out of respect for them. The relationship between guru and disciple is mostly scholarly. But there is no end to our queries, questions, and doubts. Just as Lord Dhaksanamurthy decided finally to remain silent, it is only in remaining silent that love shall begin to flower. As long as we are intellectually alert love is sent to the sidelines. We only want to prove the other wrong and maintain our stand and opinion. Love goes into hiding.