Listening to the lyrics ஆத்ம ஞானம் அடைந்த பின்னும்.. தேடினேன் தேவதேவா தாமரைப் பாதமே..by Vaali for the above song from the film Sri Raghavendra it kept me thinking. I was surprised to read the state of saint Raghavendra seeking the feet of his beloved Lord even after attaining Atma Gnanam or Knowledge of the Soul. I thought attaining emancipation was the wish of every saint and they never revert to a previous state. But it looks like just as we roll back the drivers in our computers to an earlier version, the saints chose to step back and revert to continuing to worship their Lord. In "The Concept of Bhakti" by P.Thirugnanasambandhan published by the University of Madras, 1971, we receive affirmation of this trend.
The liberated continues to be a bhakta, not of awe or reverence but out of fulness of love towards the supreme.
A story is told of three seekers who made it to the walls of the kingdom of God. The first seeker grabs the ladder perched against the wall and climbs it hurriedly in eagerness and anticipation of what he would see beyond the walls. Once on top of the ledge of the wall, his face lights up and he plunges over the side of the wall into the inner courtyard, without even looking back at the congregation that had by now gathered below. The next seeker climbs the ladder and reaches the top. He exclaims in joy and shouts out to the onlookers describing what he saw over the wall. He too takes the plunge. The third seeker goes up the ladder, perches on the top, tells the rest about what he saw, disappears beyond the wall only to return to the folks he left behind with the news and his experience while in the kingdom of God. I guess these saints choose to take a step back and remain with us for our sake so that they can convey what they saw beyond the wall.
If that is the nature of a guru, we also learn that there are three grades of souls. One that does not have any thought of attaining liberation. The next studies the scriptures and holy texts and is satisfied and settle for that knowledge. Then there are those whose boundless and infinite love for the Lord drives them to a state of madness and divine love. When we speak about bhakti Bhakta Hanuman comes to the forefront. It is said that his love for King Rama was so intense that when he reaped open his chest, there stood Rama in all his splendor. Hanuman served Rama with dedication. This is devotion indeed. The development of bhakti or devotion is spelled out by P.Thirugnanasambandhan. Faith; followed by attraction; adoration; satisfaction; and surrendering all consequences to God are all the ingredients towards making the brew. Then love sets in. The love spoken of is intense and uninterrupted. We are told of the 5 stages of devotion and its nature. Fixation of thought on the Lord; becoming his servant for eternity; becoming the best of buddies or mate; loving him as a mother would towards her child, and loving him as the beloved. We are told of the classes of devotion and its execution, beginning with performing pilgrimages, and rituals to the worship of God and his symbols; followed by meditation and contemplation on him and finally realizing and seeing God and his presence in everything.
Meera sang and worship Krishna incessantly. She saw her Lord as the only savior. The love in her for her Lord culminates into a state equal to one that P.Thirugnanasambandhan describes as "Realizing the divine presence in himself as well as outside him he lives and moves and has his being in him." He writes that Saint Narada describes this as "a spark of devotion that radiates the entire inner and outer life of an individual."
Seeing him as all-mighty and all-powerful initially, the bhakta begins to see him as an embodiment of love finally. I too had fear of the deities initially seeing them as powerful beings able to place a curse on us or strike us off the face of the earth if we crossed the line. This fear subsided as we came to know them or rather as they became intimate and close. The relationship turned to companionship and later to that of a lover. Love starts to blossom and bloom from within. All else does not hold water against this love. Just as someone in love becomes blind to his surroundings and as to what others say, this love too is indeed blind.
Andal shares her dreams with her companion where her Lord comes to take her hands in matrimony.
வாரண மாயிரம் சூழவ லம்செய்து
நாரண நம்பி நடக்கின்றா னென்றெதிர்
பூரண பொற்குடம் வைத்துப் புறமெங்கும்
தோரணம் நாட்டக் கனாக்கண்டேன் தோழீ!நான்.
நாளை வதுவை மணமென்று நாளிட்டு
பாளை கமுகு பரிசுடைப் பந்தற்கீழ்
கோளரி மாதவன் கோவிந்த னென்பான் ஓர்
காளை புகுதக் கனாக்கண்டேன் தோழீ!நான்.
இந்திர னுள்ளிட்ட தேவர்கு ழாமெல்லாம்
வந்திருந் தென்னை மகட்பேசி மந்திரித்து
மந்திரக் கோடி யுடுத்தி மணமாலை
அந்தரி சூட்டக் கனாக்கண்டேன் தோழீ!நான்.
நாற்றிசைத் தீர்த்தங் கொணர்ந்து நனிநல்கி
பார்ப்பனச் சிட்டர்கள் பல்லார் எடுத்தேத்தி
பூப்புனை கண்ணிப் புனிதனோ டென்றன்னை
காப்புநாண் கட்டக் கனாக்கண்டேன் தோழீ!நான்.
கதிரொளி தீபம் கலசம் உடனேந்தி
சதிரிள மங்கையர் தாம்வந்து எதிர்கொள்ள
மதுரையார் மன்ன னடிநிலை தொட்டு எங்கும்
அதிரப் புகுதக் கனாக்கண்டேன் தோழீ!நான்.
மத்தளம் கொட்ட வரிசங்கம் நின்றூத
முத்துடைத் தாமம் நிரைதாழ்ந்த பந்தற்கீழ்
மைத்துனன் நம்பி மதுசூதன் வந்து என்னைக்
கைத்தலம் பற்றக் கனாக்கண்டேன் தோழீ!நான்.
வாய்நல் லார்நல்ல மறையோதி மந்திரத்தால்
பாசிலை நாணல் படுத்துப் பரிதிவைத்து
காய்சின மாகளிறு அன்னானென் கைப்பற்றி
தீவலம் செய்யக்க னாக்கண்டேன் தோழீ!நான்.
இம்மைக்கு மேழேழ் பிறவிக்கும் பற்றாவான்
நம்மையு டையவன் நாராய ணன்நம்பி
செம்மை யுடைய திருக்கையால் தாள்பற்றி
அம்மி மிதிக்கக் கனாக்கண்டேன் தோழீ!நான்.
வரிசிலை வாள்முகத் தென்னைமார் தாம்வந்திட்டு
எரிமுகம் பாரித்து என்னைமுன்னே நிறுத்தி
அரிமுகன் அச்சுதன் கைம்மேலென் கைவைத்து
பொரிமுகந் தட்டக் கனாக்கண்டேன் தோழீ!நான்.
குங்குமம் அப்பிக் குளிர்சாந்தம் மட்டித்து
மங்கல வீதி வலம்செய்து மணநீர்
அங்கவ னோடும் உடன்சென்றங்கு ஆனைமேல்
மஞ்சன மாட்டக் கனாக்கண்டேன் தோழீ!நான்.
ஆயனுக் காகத்தான் கண்ட கனாவினை
வேயர் புகழ்வில்லி புத்தூர்க்கோன் கோதைசொல்
தூய தமிழ்மாலை ஈரைந்தும் வல்லவர்
வாயுநன் மக்களைப் பெற்று மகிழ்வரே.
Ramalinga Adigal too has God tell him to stand by for he was to be wed with the divine shortly. He jots this moment prior to the divine wedding, marriage, and matrimony in his song Peerataivu (பேறடைவு) at http://www.thiruarutpa.org/thirumurai/v/T338/tm/peerataivu
மணம்புரி கடிகை இரண்டரை எனும் ஓர்
வரையுள தாதலால் மகனே
எணம்புரிந் துழலேல் சவுளம்ஆ தியசெய்
தெழில்உறு மங்கலம் புனைந்தே
குணம் புரிந் தெமது மகன் எனும் குறிப்பைக்
கோலத்தால் காட்டுக எனவே
வணம்புரி மணிமா மன்றில் என் தந்தை
வாய் மலர்ந் தருளினர் மகிழ்ந்தே.
எம் பொருள் எனும் என் அன்புடை மகனே
இரண்டரைக் கடிகையில் உனக்கே
அம்புவி வானம் அறியமெய் அருளாம்
அனங்கனை தனை மணம் புரிவித்
தும்பரும் வியப்ப உயர் நிலை தருதும்
உண்மை ஈ தாதலால் உலகில்
வெம்புறு துயர் தீர்ந் தணிந்து கொள் என்றார்
மெய்ப் பொது நடத்திறை யவரே.
அன்புடை மகனே மெய்யருள் திருவை
அண்டர்கள் வியப்புற நினக்கே
இன்புடை உரிமை மணம்புரி விப்பாம்
இரண்டரைக் கடிகையில் விரைந்தே
துன்புடை யவைகள் முழுவதும் தவிர்ந்தே
தூய்மைசேர் நன் மணக் கோலம்
பொன்புடை விளங்கப் புனைந்துகொள் என்றார்
பொதுநடம் புரிகின்றார் தாமே.
ஈது கேள் மகனே மெய்யருள் திருவை
இரண்டரைக் கடிகையில் நினக்கே
ஊதியம் பெறவே மணம்புரி விப்பாம்
உண்மை ஈ தாதலால் இனி வீண்
போது போக் காமல் மங்கலக் கோலம்
புனைந்துளம் மகிழ்க நீ என்றார்
தீதுதீர்த் தென்னை இளந்தையில் தானே
தெருட்டிய சிற்சபை யவரே.
விரைந்துகேள் மகனே உலகெலாம் களிக்க
மெய்யருள் திருவினை நினக்கே
வரைந்து நன் மணஞ் செய் தொரு பெரு நிலையில்
வைத்து வாழ் விக்கின்றோம் அதனால்
இரைந்துளம் கவலேல் இரண்டரைக் கடிகை
எல்லையுள் எழில் மணக் கோலம்
நிரைந்துறப் புனைதி என்று வாய் மலர்ந்தார்
நிருத்தஞ் செய் ஒருத்தர் உள் உவந்தே.
களிப்பொடு மகனே அருள் ஒளித் திருவைக்
கடிகை ஓர் இரண்டரை அதனில்
ஒளிப்பிலா துலகம் முழுவதும் அறிய
உனக்கு நன் மணம் புரி விப்பாம்
அளிப்புறு மகிழ்வால் மங்கலக் கோலம்
அணி பெறப் புனைக நீ விரைந்தே
வெளிப்பட உரைத்தாம் என்றனர் மன்றில்
விளங்கு மெய்ப் பொருள் இறை யவரே.
கலங்கிடேல் மகனே அருள் ஒளித் திருவைக்
களிப்பொடு மணம்புரி விப்பாம்
விலங்கிடேல் வீணில் போது போக் காமல்
விரைந்து நன் மங்கலக் கோலம்
நலங்கொளப் புனைந்து மகிழ்க இவ் வுலகர்
நவிலும் அவ் வுலகவர் பிறரும்
இலங்க நின் மணமே ஏத்துவர் என்றார்
இயலுறு சிற்சபை யவரே.
ஐயுறேல் இது நம் ஆணை நம் மகனே
அருள் ஒளித் திருவை நின் தனக்கே
மெய்யுறு மகிழ்வால் மணம்புரி விப்பாம்
விரைந்திரண் டரைக்கடி கையிலே
கையற வனைத்தும் தவிர்ந்து நீ மிகவும்
களிப்பொடு மங்கலக் கோலம்
வையமும் வானும் புகழ்ந்திடப் புனைக
என்றனர் மன்றிறை யவரே.
தூங்கலை மகனே எழுக நீ விரைந்தே
தூய நீர் ஆடுக துணிந்தே
பாங்குற ஓங்கு மங்கலக் கோலம்
பண்பொடு புனைந்து கொள் கடிகை
ஈங்கிரண் டரையில் அருள் ஒளித் திருவை
எழில் உற மணம் புரி விப்பாம்
ஏங்கலை இது நம் ஆணை காண் என்றார்
இயன்மணி மன்றிறை யவரே.
மயங்கிடேல் மகனே அருள் ஒளித் திருவை
மணம்புரி விக்கின்றாம் இதுவே
வயங்கு நல் தருணக் காலை காண் நீ நன்
மங்கலக் கோலமே விளங்க
இயங்கொளப் புனைதி இரண்டரைக் கடிகை
எல்லையுள் என்றுவாய் மலர்ந்தார்
சயங்கொள எனக்கே தண்ணமு தளித்த
தந்தையார் சிற்சபை யவரே.
We are here on a journey. This journey is a purposeful one. And what is that? We are here to attain Mystic or Divine Union. But just as someone hitches a hike knowing that we are on a journey to a common destination, others take a ride with us. So we take a diversion for their sake. We have a responsibility to see through. It comes via a marriage. A marriage that outwardly seems to bring two souls together to fulfill their obligations to family and society has a deeper meaning and is considered sacred. It is the start of a spiritually significant affair when the couple begins to observe religious rites with devotion and learn to serve God's creation with compassion, which then paves the way for their souls to become developed and enriched attaining soul power or Atma Balam. They then attract souls of similar nature into their homes and family coming as their children. The couple who are new parents now, with their involvement in rituals and charity provides a conducive environment for these souls to further evolve together. Above and beyond our prayers, the Siddhas too are praying for a family in which these elevated souls could take birth and carry on God's mission or pani. Such families create a conducive venue for these elevated souls to grow further. These children then bring God's message. Agathiyar has told us that our children and grandchildren shall educate us too.
Once we have settled this responsibility, we are reminded of our true objective and focus in coming down, that of a merger and union of a different kind, "that is both mysterious and entirely personal" as Henry Wei writes in his book “The Guiding Light of Lao Tzu”, Synergy Books International. He quotes Rabindranath Tagore on the mystic union, as a marriage of souls between man and the divine.
The Paramatman, the supreme soul, has himself chosen this soul of ours as his bride and the marriage has been completed. The solemn mantra has been uttered. The union is already accomplished.
Henry quotes Plotinus in describing this unique experience of the union as "the flight of the alone to the Alone." Henry writes further that it is "an exceedingly exhilarating experience, superior in joy and sweetness to all other human experiences. After the experience, people become less subject to external events and circumstances for their scale of values have changed."
Singing the praises, the majesty and glory of God imbibe in us positive energies that uplift our spirits. Hence the reason we are asked to engage in prayers or puja and bhajans. The Puranas speak of devotion by the Asuras too but with an intent to amass treasures, power, position, land, kingdoms, and other boons. They never did seek Gnana or divine wisdom. Ultimately all these brought ruin to them. Just as we have a groundbreaking ceremony before we erect a structure, worship is the start of all good things to come. As we travel further finally we are told of the need to lose our "separate existence in the wider existence of the Lord". When this happens all else subdues on its own. Our desires, likes, hopes, anger, jealousy, distrust, envy, etc. The battle is won even before we go to war.